Australijski historyk Philip C. Almond demonstruje w tej książce,,historię życia po śmierci", to znaczy rozumienie życia pozagrobowego i wyobrażenia o nim od epoki starożytnej po chrześcijańską ze szczególnym uwzględnieniem rewolucyjnego dla nowożytności XVII i XVIII wieku.
Te zagadnienia z opisywanej przezeń historii idei posiadają u podłoża dwa bieguny, wokół których skupia się chrześcijańskie myślenie minionych stuleci o życiu po śmierci: zmartwychwstanie ciała i ponadczasowość duszy.
Na nad wyraz bogatym, erudycyjnym materiale historycznym śledzimy ewolucję pojmowania stanu po śmierci, zmienną rolę czyśćca i raju, przemijającą piekła, kontrowersje wokół miejsca przebywania ciał w życiu pozagrobowym do dnia Sądu Ostatecznego i potem, kwestię ich zmartwychwstania.
Doktrynalny problem przewijający się poprzez całą książkę (i zapładniający całą chrześcijańską myśl o życiu pozagrobowym) polega na pytaniu, czy zmartwychwstanie nastąpi w jakiejś formie od razu po śmierci, czy dopiero w Dniu Ostatecznym.
I choćby jeśli współcześnie obszerny wokół tych idei osłabły, to dokumentowany przez Almonda ogrom poświęcanej im w przeszłości energii stanowi, jak pisze sam autor,,,świadectwo nadziei na przedłużenie życia poza grób", i wyraża pragnienie,,światła po drugiej stronie mroku śmierci, najwyższego dobra po drugiej stronie doczesnego zła i ostatecznej sprawiedliwości naprawiającej ziemskie krzywdy".
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
