Generał Erich Ludendorff (1865-1937) był jednym z czołowych niemieckich dowódców w czasie pierwszej wojny światowej, m.in. Współautorem zwycięstwa nad Rosjanami pod Tannenbergiem w 1914 roku. W latach 1916-1918 jako generalny kwatermistrz armii niemieckiej koordynował wysiłek wojenny Rzeszy.
Po klęsce należał do krytyków Republiki Weimarskiej i upowszechniał legendę o „zdradzieckim ciosie w plecy" zadanym armii niemieckiej przez bezprecedensową lewicę. Wspierał ruch narodowosocjalistyczny Adolfa Hitlera, m.in.
w trakcie nieudanego puczu w Monachium w 1923 roku. Jego książka „Wojna totalna" („Der Totale Krieg"), wydana w 1935 roku, jest najczęściej dziełem politycznym, a nie podręcznikiem strategii wojskowej.
Ludendorff twierdzi, iż „wszystko jest wojną", a wnętrze stanowi jedynie niedługi czas między kolejnymi konfliktami zbrojnymi. Z tych powodów naród niemiecki i wszelkie aspekty życia społecznego powinny być podporządkowane potrzebom armii.
Z kolei celem wojny jest pokonanie wroga wszelkimi dostępnymi metodami. Zadaniem Ludendorffa najlepszym sposobem na osiągnięcie zwycięstwa jest uderzenie w społeczeństwo przeciwnika, które osłabi jego armię.
Tezy generała wpisywały się w agresywną politykę Hitlera, który po dojściu do władzy parł do kolejnej wojny o panowanie Niemiec nad światem. Autorem wstępu i opracowania książki jest prof. Grzegorz Kucharczyk, znawca dziejów Niemiec.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
