Poczucie samotności jest osobistym doświadczeniem, które zapewne nie omija nikogo. Znaczne jest jednak to, że w pewnych sytuacjach może stać się groźniejsze niżeli stres, ponieważ jej przeżywanie broniczne przeorganizowuje pracę mózgu w podobny sposób, jak to się dzieje w stanach przewlekłego bólu fizycznego czy głodu.
Jak dowodzą badania empiryczne, poczucie samotności jest głównie stałym komponentem obniżonego dobrostanu psychicznego i fizycznego prowadzącym m.in. Do wzrostu ciśnienia krwi, spadku wytrzymałości immunologicznej, powikłań powiązanych z chorobą już istniejącą, zaburzeń zdrowia psychicznego, a choćby krótszego życia.
Autorka akcentuje uniwersalność i powszechność tego problemu, a jednocześnie na osobisty jego wymiar. Analizuje współczesne cywilizacyjno-kulturowe przyczyny samotności społecznej, a także znaczenie fenomenu samotności charakterologicznej.
dużo miejsca poświęca psychopatologii samotności w kontekście funkcjonowania rodzin problemowych i dysfunkcyjnych i problematyce traumatyzującego się rozwoju psychicznego dzieci i młodzieży. Zwraca uwagę na udział komponentów doświadczania samotności w problemach neurorozwojowych, w spektrum depresyjnym, wybranych grupach uzależnień, chorobach przewlekłych.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
