Jedną z największych inwestycji komunikacyjnych w Polsce międzywojennej była przebudowa węzła kolejowego w Warszawie, polegająca na wykonaniu częściowo przebiegającej w tunelu linii średnicowej wraz z dworcem Warszawa Główna i zelektryfikowaniu dla potrzeb ruchu podmiejskiego trzech najważniejszych w tym zakresie linii kolejowych.
Elektryfikacja węzła w drugiej połowie lat 30. XX wieku stanowiła wyraz największego, skokowego postępu technologicznego w dotychczasowych dziejach Polskich Kolei Państwowych. Obejmowała ona niemal wszystkie aspekty komunikacji kolejowej: postępowy jak na ówczesne lata tabor, wykorzystanie wysokiej jakości maszyn zasilających trakcję elektryczną, wprowadzenie najnowszych systemów zabezpieczenia ruchu, modernizację nawierzchni kolejowej, ulepszenie jakości obsługi pasażerów przez budowę nowych przystanków, wyekwipowanych w wysokie perony z odpowiednią infrastrukturą oraz budowę albo modernizację stacji i dworców kolejowych. Publikacja stanowi pierwszą całościową próbę usystematyzowania historii tej inwestycji. Na podstawie zasobów archiwalnych, tworzyw źródłowych z lat 30. I 40. XX wieku oraz powojennych opracowań powstała opowieść o pionierskich czasach trakcji elektrycznej na PKP, wzbogacona przeróżnym materiałem ilustracyjnym. W książce wykorzystano niemal wszystkie przystępne zdjęcia, obrazujące pierwsze prace elektryfikacyjne i eksploatację taboru w okresie międzywojennym i w początkowym okresie odbudowy trakcji elektrycznej ze zniszczeń wojennych. Uzupełniającą atrakcję dla sympatyków kolejnictwa stanowią rysunki, schematy, tabele, rozkłady jazdy, szczegółowe opisy i informacje technologiczne pierwszych polskich lokomotyw elektrycznych oraz zespołów trakcyjnych, a także niepublikowane dotychczas zestawienia statystyczne, obrazujące powojenne dzieje eksploatacji tych pojazdów.
