Pomysł na konkurs zrodził się z przekonania o wyjątkowej roli i możliwościach dramatopisarzy, którzy jak nikt inny potrafią wykryć i rozpoznać, krytycznie zinterpretować i symbolicznie rozwiązać nasze ukryte konflikty: wewnętrzne i zewnętrzne, indywidualne i zbiorowe.
Jednak pozycja zawodowa polskich autorów teatralnych jest rażąco niska w porównaniu z ich artystycznym potencjałem. Dramatopisarze nie są dziś pełnoprawnymi partnerami ani dla wydawców (którzy nie zabiegają o nowe sztuki, nie publikują ich i nie popularyzują wśród czytelników), ani dla reżyserów (którzy o mnóstwo częściej sięgają po klasykę albo inscenizują dzieła epickie).
Sytuacji współczesnych autorów nie udoskonalają również zadawnione stereotypy na temat dramatu jako literatury, która dopiero na scenie zyskuje prawdziwą wartość. Na tym rozpowszechnionym przekonaniu korzysta tylko teatr postdramatyczny, degradujący pisarzy do roli adaptatorów słów już wypowiedzianych w cudzych dziełach, w innych mediach, a choćby na próbach, podczas aktorskich improwizacji.
Dramatopisarze, choć ciągle nie poddają swojej własnej wyobraźni, zmuszeni są pracować w nad wyraz niesprzyjających warunkach. Jeżeli nie piszą na zamówienie konkretnych teatrów, szanse na publikację swoich utworów poza obiegiem czasopiśmienniczym mają niewiele znaczące, a na ich inscenizację praktycznie zerowe.
Natomiast tworząc dla potężnego reżysera, mogą pożegnać się z myślą o powtórnym wystawieniu swoich sztuk. W ostatnich latach tak niedużo dramatów współczesnych doczekało się kilku premier, iż formułowanie wygórowanych oczekiwań wobec autorów teatralnych wydaje się nieuprawnione.
Może dlatego niektórzy uznani krytycy zwątpili dobre sztuki w możliwość oceny ich dzieł? Problematyczna stała się dla nich sama klasyfikacja wysokogatunkowa czy wręcz rodzajowa literatury teatralnej, co w rezultacie zrównuje pisarzy z dramaturgami, scenarzystami, teatralnymi copywriterami.
Dramatem nazywa się przecież wszystko, co służy dziś reżyserowi za językową protezę spektaklu. Jak sprawić, by powstawało więcej tekstów o wyraźnej, autorskiej sygnaturze, za którą kryje się świat, a nie tylko godny rozmontowania dyskurs? Czy jesteśmy w stanie przywrócić autorowi należne mu miejsce w polskim teatrze, a sam teatr ponownie zainteresować dramatem? Możemy spróbować, najlepszym z pisarzy dając szansę na systematyczną pracę nad ciekawymi ich tematami i oryginalną formą dramatyczną, a wybranym teatrom wsparcie finansowe w realizacji nowo powstałych sztuk.
Do tego w gruncie rzeczy sprowadza się pomysł na DRAMATOPISANIE, który przyniósł już pierwsze owoce utwory wyrafinowane językowo i stylistycznie, genialnie skomponowane, a przy tym istotne, angażujące, dotkliwe.
Wkrótce zapoznają się z nimi reżyserzy, lecz też krytycy i czytelnicy. Tylko dzięki lekturze skrupulatnie publikowanych sztuk, ich wielokrotnej interpretacji scenicznej i ocenie recenzentów polska kultura dramatyczna zdoła się odrodzić.
Praktyki te w czasach łatwej reprodukcji, prędkiego eventu i promocji, która zastępuje krytykę, wymagają pewnego wysiłku, lecz warto go podjąć, gdy w grę wchodzą prawidłowe sztuki. Tytuł Grupa krwi Autor Anna Wakulik Wydawnictwo Instytut Teatralny EAN 9788366124721 ISBN 9788366124721 Kategoria Literatura, Dramat liczba stron 82 Rok wydania 2022 Oprawa twarda
