Monografia przygotowywana w związku z beatyfikacją kardynała Stefana Wyszyńskiego, pokazująca jego relacje z diecezją katowicką na przestrzeni ponad trzydziestu lat.Prymas Stefan Wyszyński należy z pewnością do najważniejszych postaci polskiego Kościoła katolickiego nie tylko XX w.
Jego życiorys, spuścizna duchowa, przesłanie społeczno-religijne czy funkcjonowanie w realiach komunistycznego państwa są wciąż przedmiotem refleksji teologów, historyków, socjologów i specjalistów z innych dyscyplin naukowych.
W niniejszej publikacji autorzy skupili się na przedstawieniu relacji, jakie łączyły Górny Śląsk z abp./kard. Stefanem Wyszyńskim w okresie jego prymasostwa w latach 1949$2281981. Termin Górny Śląsk występujący w tytule odnosi się jednak w tej publikacji jedynie do diecezji katowickiej (w ówczesnych granicach), bez tzw.
Śląska Opolskiego, który historycznie stanowi oczywiście część Górnego Śląska. Powstała w 1925 r. Diecezja katowicka miała swój niepowtarzalny profil religijny i społeczny, który ówczesny kard. Karol Wojtyła określił jako "zespolenie modlitwy i pracy".
Była nie tylko ważnym punktem na mapie społeczno-politycznej i gospodarczej Polski "ludowej", lecz też prężnym ośrodkiem religijnym. Ważną rolę odgrywały w tym okresie Piekary Śląskie, jako jedno z najważniejszych miejsc pątniczych w kraju, gdzie przesłanie społeczne trafiało do pielgrzymów "świata pracy".
Kwestia relacji Wyszyński:Górny Śląsk obejmuje szereg rozmaitych płaszczyzn, na które składają się: wizyty prymasa na terenie diecezji katowickiej (zwykle w Piekarach Śląskich) oraz wygłoszone w tym czasie kazania (bądź inne formy wypowiedzi), kontakty osobiste albo listowne między prymasem a biskupami śląskimi, kapłanami diecezji i mieszkańcami Górnego Śląska, wszelkie odniesienia do kwestii górnośląskich w wypowiedziach, zapiskach czy pismach prymasa, a także zachowane relacje i komentarze na temat stosunku duchowieństwa i wiernych diecezji do jego osoby (np.
po jego aresztowaniu czy po śmierci).
