Józef Andrasz SJ (1891–1963) wstąpił do Towarzystwa Jezusowego, mając niespełna piętnaście lat. Poprzez kolejne dekady życia zakonnego i kapłańskiego swoje wszechstronne talenty konsekwentnie wykorzystywał – zgodnie z zamysłem św. Ignacego z Loyoli – na obszerniejszą Bożą chwałę.
Książka Stanisławy Bogdańskiej ukazuje go nie tylko jako zaangażowanego m.in. W popularyzację tematyki dotyczącej życia duchowego, kultu Serca Jezusowego i Apostolstwa Modlitwy,ponadto jako człowieka prowadzącego głębokie życie duchowe oraz lubianego rekolekcjonistę, spowiednika i kierownika duchowego.
Ojciec Józef Andrasz w najwyższym stopniu wypełnił zadanie, które jest misją jezuitów: „Towarzyszyć duszom”.
Pomagał w drodze do świętości wielu osobom świeckim i konsekrowanym, ale jego najmocniej znaną penitentką jest św. Faustyna Kowalska, dla której był pierwszym i ostatnim spowiednikiem i kierownikiem duszy. Wspierał ją dodatkowo w nieprzystępnej drodze głoszenia światu orędzia o Bożym miłosierdziu.
To na kartach Dzienniczka Sekretarki Bożego Miłosierdzia zachowały się słowa Jezusa, który nazwał ojca Andrasza przyjacielem Serca swego (Dz. 967).
