Manifest na rzecz przebudowy semiologii, która w klasycznej, zaprojektowanej przez Ferdinanda de Saussure’a postaci spełniła już swoje zadanie.
W połowie lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku we Francji początkuje się nie tylko rewolucja społeczna i obyczajowa, której kulminacją jest maj 1968 roku,dodatkowo prawdziwa rewolucja w dziedzinie badań humanistycznych, przebiegająca pod znakiem strukturalizmu i semiotyki. Niepoślednią rolę odgrywa w tej rewolucji młoda Bułgarka, która kilka lat wcześniej przybyła do Paryża, aby pracować nad doktoratem. Séméiotikè to jej pierwsza książka, opublikowana w roku 1969. Kristeva wnosi w posagu do francuskiej myśli koncepcję dialogowości i polifoniczności tekstu literackiego Michaiła Bachtina. Przeciwstawia się strukturalistycznej koncepcji dzieła jako obiektu zamkniętego, skończonego, samowystarczalnego, rozpatrując je jako obszar wzajemnego oddziaływania wielu kodów, języków i podmiotów wypowiedzi. W tym kontekście wprowadza termin „intertekstualność", który zrobi niebywałą karierę w całym świecie i stanie się zaczynem dla wielu kierunków i szkół badawczych.
Kristeva od początku była odbierana jako autorka niełatwa w lekturze, posługująca się hermetycznym niekiedy językiem, zaskakująca zbijającymi z tropu odwołaniami do najróżniejszych dziedzin wiedzy i teorii naukowych – marksizmu, filozofii, językoznawstwa czy wyższej matematyki. Z jednej strony budziło to respekt dla jej wszechstronnego wykształcenia, z drugiej – zniechęcało do precyzyjnej lektury jej tekstów, a także ograniczało liczbę przekładów na języki obce. Za każdym razem jednak towarzyszyło jej przekonanie, iż jest to książka historycznie ważna, prawdziwie tradycyjna, która wywarła na badania literackie bardzo widoczny wpływ.
