Książka stanowi pierwsze systematyczne i wszechstronne studium poświęcone filozofii języka sankhji (sa$370khya) - jednej z najważniejszych indyjskich tradycji filozoficznych uznających autorytet Wed (astika).
Autorka dokonuje rekonstrukcji i analizy filozofii języka trzech swoistych form sankhji: sankhji klasycznej, przedstawionej w Sankhja-karice (Sa$371khya-karika) Iśwarakryszny (Iśvarak$372$373$374a) i ośmiu komentarzach do niej, sankhji poklasycznej Tattwa-samasy (Tattva-samasa) i jej komentarza Krama-dipiki (Krama-dipika) i sankhji poklasycznej Sankhja-sutr (Sa$375khya-sutra) i komentarza do nich Sankhja-sutra-wrytti (Sa$376khya-sutra-v$377tti) autorstwa Aniruddhy.
Książka gromadzi trzy rozdziały, z których każdy poświęcony jest jednej z tych trzech form sankhji. Studium opiera się na sanskryckich tekstach źródłowych, w tym tekstach do tej pory nieprzetłumaczonych na żaden z języków europejskich i niewiele zbadanych.
Autorka rzetelnie bada oryginalne teksty sankhji oraz uważnie przygląda się historycznemu kontekstowi filozofowania, w którym te teksty powstały, ze szczególnym uwzględnieniem polemik prowadzonych poprzez sankhję z innymi indyjskimi tradycjami filozoficznymi (przede wszystkim njają-waiśesziką, mimansą, gramatykami i buddystami).
Autorka pokazuje sankhję jako pełnowartościowego uczestnika indyjskiej refleksji filozoficznej nad wiarygodnym świadectwem słownym i innymi zagadnieniami filozofii języka. Sankhja rozważa zróżnicowane kwestie szeroko rozumianej filozofii języka, m.in.: natury i zakresu obowiązywania wiarygodnego świadectwa słownego (apta-vacana, śabda), czy wiarygodne świadectwo słowne stanowi osobne źródło prawdziwego poznania (prama$378a), niesprowadzalne do wnioskowania (anumana), mobilni, warunków łączenia się słów w zdanie, relacji wzajemnej pomiędzy znaczeniem pojedynczego słowa a jego znaczeniem w zdaniu oraz relacji między znaczeniami poszczególnych słów wytwarzających zdanie a znaczeniem zdania, pochodzenia Wed, sposobów poznania związku między słowem a jego znaczeniem.
Sankhja bierze udział w prekursorskich polemikach (np. Przedstawiając przekonywające argumenty przeciwko hermeneutyce mimansy sprowadzającej wszystkie wypowiedzi wedyjskie do nakazów i ich komponentów pomocniczych), wnosi wkład w kształtowanie nowej koncepcji warunków łączenia się słów w zdanie, wykazuje dogłębną znajomość myśli swych oponentów i wymierza w nią celne strzały (np.
polemizując z buddystami przeciwko sprowadzeniu wiarygodnego świadectwa słownego do wnioskowania), stwarza oryginalne koncepcje (np. Niemających autora, lecz niebędących wiecznymi Wed).
