Tom poetycki Weroniki Stępkowskiej pt. ALGORYTMY I OLGORYTMY SZALEŃSTWA opowiada o zakazanej miłości. Zakazanej podwójnie: jako uczucie łączące dwie kobiety i jako afekt, który przytrafił się osobom obarczonym wykluczającym społecznie doświadczeniem choroby psychicznej.
Projekt opowiada o szaleństwie jako chorobie i o (szaleństwie) miłości. Część I (Algorytmy szaleństwa) mierzy się z doświadczaniem poprzez podmiotkę własnej choroby i płynącego z niej wykluczenia społecznego; część III (Olgorytmy szaleństwa) opowiada o uczuciu do drugiej, ponadto obciążonej znamieniem choroby psychicznej kobiety. Część II, środkowa, zatytułowana i, stanowi pomost między traumą własnej choroby a powolnym otwieraniem się na świat (i) człowieka.
kompozycja całości jest lustrzanie symetryczna bohaterki oglądają się nawzajem w swych losach, a klamrę spinającą całość stanowi, postrzegany jako efekt społeczno-kulturowych mechanizmów wykluczenia, traumatyczny pobyt jednocześnie podmiotki (kiedyś), jak i adresatki jej wierszy (w końcowej części) w panopticum szpitala psychiatrycznego.
Książka została zakwalifikowana do finału projektu wydawniczego Biura Literackiego w ramach festiwalu TransPort Literacki w Kołobrzegu.
