Dziecko żyjące w środowisku wyprodukowanym poprzez dorosłego musi mierzyć się z warunkami niedostosowanymi do jego życiowych potrzeb - nie tylko fizycznych,na dodatek, a wręcz na ogół, potrzeb psychicznych, dotyczących rozwoju i ekspansji intelektualnej i psychicznej.
Dorosły rozporządza dzieckiem i zmusza je,dostosowywało się do jego środowiska, naiwnie sądząc, iż któregoś dnia przyjdzie mu funkcjonować w tym środowisku jako jednostka społeczna. Ponad 100 lat temu Maria Montessori stworzyła system edukacji, który rzucił zupełnie świeże światło na pedagogikę, podkreślając pracę,,dla dziecka" i odkrywając jego naturalny, kierowany wewnętrznymi siłami rozwój.
W myśl tej metody dla dobrego rozwoju dziecka należy stworzyć mu przestrzeń zezwalającą na spontaniczność i twórczość, a także umożliwić wszechstronny rozwój psychofizyczny, kulturalny i społeczny. Koncepcja Marii Montessori przyczyniła się do zmiany tego, w jaki sposób pojmujemy dzieciństwo, jaką rolę z społeczeństwie przypisujemy dzieciom i jaką odpowiedzialność za ich kształtowanie - rodzicom.
Kiedy dziecko w szkołach prowadzonych zgodnie z naszą metodą, będących miejscem spokojnej pracy, gdzie stłumiona dusza może się rozwijać i ujawniać, pokazało nam zdolności i możliwości niezaprzeczalnie odmienne od tych, które powszechnie są uważane za standardowe dla okresu dzieciństwa, pojawiła się wśród nas refleksja nad kalibrem dawnych błędów, nieświadomie popełnianych w relacjach z najdelikatniejszą grupą ludzkości.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
