Superciężkie czołgi II wojny światowej były w prostej linii kontynuatorami machin oblężniczych, użytkowanych niegdyś do przełamania impasu w działaniach armii lądowych. Pomysł konstrukcji pojazdów tej klasy pojawił się podczas znacznej Wojny.
Miały to być czołgi przełamania dedykowane do kruszenia linii obronnych przeciwnika. Koncepcja ta odrodziła się w okresie międzywojennym, stanowczo w krajach, które najistotniej ucierpiały w trakcie pierwszej wojny światowej (Związek Sowiecki, Francja, Niemcy).
W dalszym okresie wszystkie najważniejsze państwa alianckie oraz Osi prowadziły programy rozwojowe poświęcone tej kategorii czołgów, charakteryzujących się wyjątkowo silnym opancerzeniem oraz uzbrojeniem.
Inaczej jednak w sytuacji dużej Wojny, kiedy projektowano czołgi przełamania, w ostatnich latach drugiej wojny światowej superciężkie czołgi w sytuacji broniących się rozpaczliwie Niemiec odwrócić miały niepomyślny dla nich rozwój wydarzeń i przechylić szalę zwycięstwa.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
