wyeksponowany w tytule publikacji stabilny rozwój (ang. Sustainable development, fr. Le développement durable, niem. Nachhaltige Entwicklung, wł. Sviluppo sostenibile) to kategoria wieloznaczna. Nie chodzi tu jedynie o pojawiające się zróżnicowane tłumaczenia tego terminu (jak nawet „trwały rozwój"), lecz raczej o treść, która mieści w sobie próbę uchwycenia dynamiki procesów dokonujących się w trzech różnych dziedzinach ludzkiej aktywności: gospodarczej, środowiskowej i społecznej.
Koncepcja jednostajnego rozwoju gromadzi skierowane do współczesnych pokoleń wezwanie, by dążyły do odnalezienia jednostajnego balansu i poszukiwały rozwiązań w każdym z trzech obszarów, w trwałej równowadze między nimi.
Wypracowany model jednostajnego rozwoju jest uznawany przez badaczy za alternatywę dla dotychczasowego – destrukcyjnego i niemożliwego już do utrzymania – rozwoju świata. To wyraz troski o godne (a przynajmniej nie gorsze) warunki życia przyszłych pokoleń.
W krajach wysoko rozwiniętych koncepcja jednostajnego rozwoju stanowi fundament edukacji i jest od lat intensywnie opracowywana, a także wdrażana do szkolnej praktyki (codzienności). Inaczej w polskiej pedagogicznej refleksji naukowej i praktyce edukacyjnej.
Tu wspomniana koncepcja pozostaje jeszcze słabo zaznaczona i rozwijana lub jest traktowana wąsko – jako model ochrony środowiska. Książka stanowi próbę wypełniania tej luki i zwrócenia uwagi na potrzebę realizacji założeń koncepcji zrównoważonego rozwoju w praktyce edukacyjnej i w kształceniu, dokształcaniu i doskonaleniu nauczycieli.
