Tej wszędzie pełno, tamten ostrożny i nieśmiały. Ten wariat, lecz swoje robi. A ta w ruchu i wirze, jak jej włosy. W 12 reportażach i w fotografiach Anny Bedyńskiej spotykamy wyjątkowo najróżniejszych ludzi. Czytając książkę, widzimy, że każdy z liderów pisze unikalną, unikatową historię.
Ma własny wzór, nie do podrobienia. Ale kiedy już tę dostatek i niezwykłość wyraźnie zobaczymy, zaczynają wyłaniać się wspólne ślady, wątki, motywy. Trzeba szerzej otworzyć okna, będzie obszerniejszy przewiew mówi jedna z bohaterek, a wraz z nią podobnie myślą pozostali.
Szukają szczelin, wypatrują nowych możliwości, żeby wpuścić do swoich miejsc więcej powietrza, nową energię. Wiedzą, że nie będzie innego miasta, innej społeczności, innych mieszkańców, innej Polski i innych Polaków.
A równocześnie pootwierane poprzez nich okna i większy przewiew stają się szansą, żeby zrobić coś nowego, świeżego, innego. Znane historie uczynić bardziej otwartymi. I robią to. Nowy dom dla dzieci, udoskonalone ojcostwo, nowa szkoła, inna władza, skomplikowana rozmowa o wspólnej historii i inne umieranie.
Biorą się za wszystkie nasze ważne sprawy od dzieciństwa po śmierć. Robią to, czego nikt inny nie zrobi, rzeczy niezbędne i najważniejsze, a równocześnie powszednie, codzienne... Katarzyna Czayka-Chełmińska, fragment ze Słowa wstępnego Reporterzy mawiają, że dobro jest niewiele interesujące jako temat na reportaż, a najtrudniej pisze się o ludziach, którym się udało.
Grupa absolwentów Polskiej Szkoły Reportażu, a także jej wykładowca Filip Springer podjęli się tego skomplikowanego zadania i opowiedzieli o tych, którzy biorą sprawy w swoje ręce i robią coś dla innych. Powstało 12 tekstów o tym, że liczy się podejmowanie wysiłku.
choćby jeśli na końcu jest porażka. Bo najważniejsze to się nie poddawać. Doświadczenie, jak pisał Oskar Wilde, to nazwa, jaką nadajemy naszym błędom. A bez doświadczenia nie ma życia. Mariusz Szczygieł Latem 2019 roku dwanaścioro doskonałych reporterek i reporterów ruszyło w Polskę.
wynikiem tej podróży jest niniejsza książka portret zbiorowy ludzi, którzy działanie mają we krwi. Są w różnym wieku, mają różnorodne przekonania, mieszkają w śladowych miastach i niewielkich wsiach, lecz łączy ich jedno: przekonanie, iż żyje się nie tylko dla siebie.
To dlatego prowadzą hospicja i grupy wsparcia, organizują obozy i marsze, wydobywają ręce do osób w potrzebie. Czasem płacą za to wysoką cenę, bywają zniechęceni i zmęczeni. Jak mówi jedna z bohaterek: Przeszłam w życiu testy, które pokazały mi, że jest we mnie siła, z której nie zdawałam sobie sprawy.
O tej sile jest ta książka. Olga Gitkiewicz Zaduch. Lecz czasem się zdarza taka koniunkcja planet, wiesz, Merkury wejdzie w fazę Koziorożca czy coś I pojawia się szczelina. Wtedy jest szansa, aby zrobić coś nowego, świeżego, przewiew.
Ja znam siebie, znam ludzi, z którymi pracuję. To oni mnie tu trzymają. Są mądrzejsi ode mnie. To nie są osoby z pierwszego rzędu, które aby się pchały na afisz, na szkło. Ale już się nauczyłam, aby stronić od takich, którzy od początku robią idealne wrażenie.
Od tych z przekonującą opowieścią. Ci moi tutaj nie mówią za dużo, ale jak już coś powiedzą, to ma to swoją treść, ma swój ciężar. I to nie są recepty na zbawienie świata, bo takich recept nie ma. I to także już wiem.
(...) Więc ja bym jej powiedziała, iż trzeba się po prostu przyczaić, wypatrywać możliwości. I jak się pojawi szpara w drzwiach, to wsadzać w nią nogę. To wymaga cierpliwości, jest trochę upokarzające, ale w końcu się ta szpara pojawia.
I zdobywasz przyczółek, z którego możesz więcej. Https://www.polskieradio.pl/10/6326/Artykul/2478648,12-historii-o-ludziach-ktorzy-dzialanie-maja-we-krwi https://publicystyka.ngo.pl/attention-attention
