Książka wychodzi z wyjątkowo jasnej etycznej pozycji, definiującej miasta jako miejsca dialogu [...], równocześnie definiując cel książki nie tylko jako diagnozę,przede wszystkim jako projekt (lepszego świata).
w dodatku książka jest pisana przez pedagoga, łączącego co najmniej dwie (urbanistyczną i pedagogiczną) perspektywy badawcze. Te perspektywy łączą się w fascynującym splocie terytorialnie zdefiniowanych działań ufundowanych na potężnym systemie wartości [...].
Autorka głęboko wierzy w równościowy, horyzontalny i dialogiczny projekt miejskiej pedagogiki, ale jej wiara jest osłabiana poprzez?pochwałę epistemologicznego braku pewności? i zafascynowanie?nieprzewidywalnością miejsca?.
[...] Książka profesor Marii Mendel nie tylko jest solidnym głosem we współczesnej debacie nad stanem polskich miast, lecz jest szkicem projektu budowania ulepszonego świata, szkicem, który łączy różnorodne dyscypliny naukowe i różne typy społecznych aktywności.
Owa transdyscyplinarność jest istotą i siłą studiów miejskich, w których ramach ta książka powinna znaleźć w Polsce ważne miejsce. (Krzysztof Nawratek) Maria Mendel? profesor nauk humanistycznych; pracuje w Zakładzie Pedagogiki Społecznej Instytutu Pedagogiki na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego.
Naukowo skoncentrowana na pedagogice społecznej w wersji zaangażowanej, przybierającej postać polityki publicznej, aktywizującej m.in. Rodziców, od lat działa w obszarze refleksji teoretycznej, badań i praktyki edukacyjnej określanym jako pedagogika miejsca (Pedagogika miejsca, red.
2006; Społeczeństwo i rytuał. Heterotopia bezdomności, 2007, Obraz, przestrzeń, popkultura, współred. 2009). Ostatnio pedagogikę miejsca rozwija w ramach problematyki miasta (m.in. Tożsamość gdańszczan, współred.
2010, Miasto jak wspólny wnętrze, red. 2015, Miasto pedagogiczne, red. 2016).
