Powieść zaczyna się od trzęsienia ziemi w życiu trzydziestotrzyletniej bohaterki, po czym – zgodnie z receptą Alfreda Hitchcocka – napięcie stopniowo narasta.
Życie ma zawsze ostatnie słowo. I nie należy do nas, to my należymy do niego. I choćbyśmy je sobie najstaranniej układali i tak zrobi jak zechce. Ta książka jest właśnie o tym. O wydarzeniach, które pojawiają się nieprzewidzianie, o rzeczach, które mówią i o ludziach, którzy stają się lepsi, nawet jak czynią zło.
Powieść rozpoczyna się jak w dowcipie: żona wraca z delegacji kilka dni wcześniej i nie uprzedza o tym męża. Jednak Marii wcale nie jest do śmiechu, kiedy zastaje swego męża w małżeńskim łóżku z obcą kobietą. Zszokowana, ucieka do mieszkania, które kupiła sobie jeszcze przed ślubem. Zdradzona kobieta robi przegląd całego dotychczasowego życia. Podsumowuje zyski i straty małżeństwa dochodząc do wniosku,z całą pewnością nie chce wrócić do człowieka, który ją tak boleśnie zranił. Jakby tego wszelkiego było niewiele, w kawiarni, do której Maria wstępuje na kawę, dochodzi do strzelaniny. Po badaniach w szpitalu okazuje się wprawdzie, iż nic jej nie jest, za to lekarz odkrywa, że kobieta jest w ciąży.
A kiedy Maria dochodzi już do siebie, w trakcie kolejnego wyjazdu służbowego poznaje przystojnego Duńczyka, który istotnie okazuje, iż mu się podoba...
darmowy fragment:
