Publikacja jest pierwszą całkowitą monografią rokoszu sandomierskiego − konfliktu w latach 1606−1609 między Zygmuntem III Wazą a częścią szlachty opozycyjnie nastawionej wobec króla i prowadzonej poprzez niego polityki.
Pogłębiona i oparta na szerokiej bazie źródłowej analiza tego wydarzenia jest szczególnie pokaźna, ponieważ w historiografii pojawiło się sporo mitów dotyczących wojny domowej. Rokosz był największym szlacheckim ruchem w XVII wieku i jednym z ważniejszych wystąpień szlacheckich w dziejach I Rzeczypospolitej.
jednocześnie, jak podkreślają historycy, był jedną z ostatnich prób emancypacji szlachty przeciętnej i czasem pogrzebania planów Zygmunta III, dotyczących wzmocnienia przez niego władzy. Konflikt, który nie przyniósł zdecydowanego zwycięstwa żadnej ze stron, ujawnił pogłębiający się kryzys egzekwowania prawa w państwie polsko-litewskim i wykazał, że pozaparlamentarna próba naprawy Rzeczypospolitejnie ma szans na realizację.
Autorka prezentuje przyczyny, analizuje przebieg i skutki trwającej ponad trzy lata burzy politycznej, a także stara się przybliżyć motywy działań przywódców rokoszu i czynniki determinujące eskalację konfliktu.
Prowadzi także rzeczową polemikę z utrwalonymi opiniami i sądami, nawet dotyczącymi cezury w ruchu czy zagrożenia Rzeczypospolitej ze strony Gabriela Batorego w tym okresie.
