Proponowana tutaj praca monograficzna dotyczy aktów artystycznych literatury polskiej, w swojej wielowymiarowości i wieloideowości pełnych treści wiążących się z duchowością i postduchowością. Z jednej strony obserwujemy więc twórczość autorek i autorów, którzy zdają się wierzyć w dawny model literatury, z jej klasycznymi formami wyrazu liryki religijnej czy prozy moralistycznej.
Twórcy owi stale nawiązują do chrześcijaństwa i klasycznych modeli duchowości i wartości. Mimo historycznych czy kulturowych kataklizmów wciąż odkrywają odnowienie w Księdze albo Absolucie. Z drugiej strony jednak dynamicznie rozwija się twórczość swobodnie połączona bądź zupełnie niezwiązana z typowymi dla tradycji europejskiej reprezentacjami sacrum, za to istniejąca w relacji z postsekularnymi i prywatnymi manifestacjami życia duchowego.
Postsekularyzm może więc szukać Sensu w kulturach Orientu, uniwersalizmie filozofii czy w przebóstwionym humanizmie. Warto się obu tym tendencjom przyjrzeć bliżej w tradycji literatury polskiej, by zauważyć zjawiska nie tylko najnowsze,ponadto zapowiadające sacrum sekularne już w poprzednich epokach literackich (Ze Wstępu).
