Na barykadach Warszawy to prawdziwa historia młodych ludzi opisana niemal na gorąco przez jednego z nich i jest to jeden z najistotniej klasycznych pamiętników powstańczych. Stanisław Komornicki pierwsze fragmenty książki napisał niedługo po wojnie, mając zaledwie 22 lata, dlatego zapis był świeży i autentycznie emocjonalny.
Z uwagi na blokadę cenzury, pierwsze wydanie ukazało się dopiero w 1964 roku. Realistyczny opis spowodował, że dla wielu czytelników książki postacie opisane w Na barykadach Warszawy stały się bohaterami kojarzonymi niemal samoczynnie z historią powstańczej Starówki.
Do dziś zdarza się spotykać osoby, które po przywołaniu tytułu odtwarzają z pamięci pseudonimy i powstańcze losy Tarzana albo minimalnego Henia. Autora wspomnień i jego kolegów z powstania scaliły szczególne więzi.
Mimonieraz reprezentowali nad wyraz rozmaite,,światy", stanowili dla siebie jakby drugą rodzinę - nierzadko zwracali się do autora o pomoc w niespodzianych okolicznościach albo jemu przychodzili niespodzianie z pomocą.
Jako przedstawiciele najróżniejszych zawodów wzajemnie sobie pomagali przy okazji różnorodnych wyzwań w niełatwej PRL-owskiej codzienności. Mała już, grupa kolegów powstańców, pod sztandarem Zgrupowania Róg, odprowadzała autora na warszawskie Powązki, gdy 10 kwietnia 2010 roku zginął w katastrofie pod Smoleńskiem.
bez dwóch zdań to im właśnie, żyjącym i nieżyjącym najbliższym przyjaciołom z Powstania chciałby autor zadedykować kolejne, ósme już wydanie Na barykadach Warszawy. Obecna edycja książki zbiega się z 70.
rocznicą powstania warszawskiego. Jest zarazem pierwszą po tragicznej śmierci autora. Do książki dodano krótką notę biograficzną Stanisława Komornickiego. Lektura tego biogramu uzmysławia nam, jak wyjątkowo i na jak długo powstanie warszawskie ciążyło na życiorysach jego uczestników...
