Felietony teatralne 2008-2017 Konserwatysta to człowiek, który sprzeciwia się zmianom - tak długo, aż staną się nieuniknione. Nie wymyśliłem tego zdania. Nie mogę sobie przypomnieć, gdzie je słyszałem, ani wyśledzić źródła.
Aliści podpisuję się pod nim ochoczo; wyraża to, co mi jest bliskie. Cenię to, co i dla konserwatystów jest ważne. Ciągłość myślenia o kulturze - i nie tylko o niej. Uwzględnianie w myślowej robocie tego, co ktoś już wykombinował, niezakładanie, że każde własne myślątko ma wymiar odkrycia.
Niechęć do uproszczeń, do zerojedynkowych wizji świata, do sloganów i manipulacji. Sympatię do stwierdzenia,,To nie jest takie proste". Cenię tradycję - intelektualną, estetyczną, etyczną - choć nadzoruję się, aby jej nie absolutyzować.
Zwłaszcza wtedy, gdy ma tendencję (a ma często) do przekształcania się w rutynę, w lenistwo poznawcze, w bezmyślne tak było zawsze, więc tak jest normalnie. Nie nudzę się z założenia czymś, co wydaje się staroświeckie; nudzę się czymś staroświeckim,jeśli rzeczywiście jest nudne.
A bywa, i nierzadko. O niemało bardziej alergicznie reaguję jednak na ekstatyczne (i nieuleczalne mimo tylu pouczających nieszczęść) ubóstwienie postępu. Owego przodem do przodu (a tył również do przodu), jak mawiał lokaj i zamordysta Edek u Mrożka.
Na kult nowinek, których wartością ma być samo to, że są nowe, a nie to, czy cokolwiek ważą w konfrontacji ze starym. Sam fakt konfrontacji ma im gwarantować fory. Jeżę się na wszystkie te mody artystyczne i intelektualne, stadne zachowania, które powodują, że w kulturze coś się gremialnie nosi, coś się ceni, coś jest obowiązkowo ważne.
Na innowacyjny żargon, który łączy akolitów w koła wtajemniczonych pełnych wyższości nad resztą zjadaczy kultury. Na łatwość ogłaszania radykalnych przełomów, otwierających się epok i modernizacyjnych przepracowań, które heroldowie postępu skłonni byliby wpoić zacofanym współziomkom w drodze edukacji surowej i bezwzględnej.
Dla dobra edukowanych, rzecz jasna. A nasz teatr cielęcym uznanieem nad każdą radykalną nowością i łatwością stemplowania wszelkiej tradycji pieczątką,,ramotka" grzeszy namiętnie i powszechnie. Pewnie grzeszył za każdym razem, dziś nastąpiło jednak w tym względzie potężne wzmożenie.
Co więc ma w świecie sceny konserwatysta do roboty$1106 Ano to, co w zdaniu na początku. Może oprotestowywać zmiany, może też oceniać, które są rzeczywiście nieuniknione - bo odbiór kultury się zmienia, choć niekoniecznie w doktrynerską, innowacyjną stronę.
Może patrzeć, jak to, co wymyślili młodzi, gra z tym, co było dawniej, dostrzegać niespodziane indukcje i filiacje. Tudzież może samego siebie do niektórych zmian przekonywać, swój tradycjonalistyczny łeb na nie otwierać.
Piszę o teatrze od czterdziestu lat, obserwuję go jeszcze dłużej. Powiedziałem sobie kiedyś, że gdy się przyłapię na tym, że wspomnienia z przeszłości będą mi przysłaniały i dezawuowały każdy dzisiejszy artystyczny twór - poszukam sobie innego zajęcia.
Jeszcze do tego nie doszło. Pisywałem recenzje w wielu czasopismach - w,,Teatrze", w,,Twórczości", w,,Polityce" (najdłużej, 16 lat), w,,Przekroju", w,,Zwierciadle";,,Dialogu", w którym pracuję od 1984 roku nie liczę, bo recenzji sensu stricte pismo nie zamieszcza.
W 2008 roku Mieczysław Orski namówił mnie na pisanie do wrocławskiej,,Odry". Pomyślałem sobie wtedy, że, mając trochę więcej miejsca, niżeli go przede wszystkim daje dziś prasa, spróbuję komentować życie sceniczne, podkładając pod opisy współczesnych dzieł swoją pamięć, swoje doświadczenie, swoją edukację z lat siedemdziesiątych, czasu wyjątkowo unikalnego w polskim teatrze i wyjątkowo odmiennego od zdarzeń dzisiejszych (Jacek Sieradzki).
