Celem naukowym podjętych poprzez autora badań było opracowanie szczegółowych wymagań dla krajowych standardów produktywnych energetycznie budynków. Wytyczne te określono jednocześnie dla nowych, jak i istniejących budynków mieszkalnych.
zaimplementowana metodyka badawcza różniła się w zależności od postawionego celu. Pozwoliło to na zaprezentowanie najróżniejszych sposobów tworzenia i formułowania wymagań. W sytuacji z góry zdefiniowanego poziomu efektywności energetycznej badaniom poddano numeryczne modele budynków, które następnie modyfikowano.
Wprowadzane różnorodne rodzaje usprawnień pozwoliły na określenie zestawu szczegółowych wytycznych. Zastosowana metoda badawcza była podstawą do określenia historycznych wymagań dla budynków energooszczędnych w standardzie NF40 i NF15.
Poprawność sformułowanych wytycznych została zweryfikowana podczas trwania programu priorytetowego „wydajne zastosowanie energii. Dopłaty do kredytów na budowę domów energooszczędnych" Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Do określenia wymagań dla nowych budynków plusenergetycznych i termomodernizacji do standardu niemal zeroenergetycznego (NZEB) wykorzystano inną metodykę badawczą. Jej pokaźnym elementem był aspekt opłacalności ekonomicznej wykonywanych przedsięwzięć.
Opracowane modele numeryczne budynków były przedmiotem obliczeń wariantowych obejmujących najróżniejsze zestawienia usprawnień. W przypadku nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych określono kryteria dotyczące rozwiązań konstrukcyjno-instalacyjnych pozwalających na osiągnięcie standardu plusenergetycznego.
Podobne kryteria wyrózniono dla termomodernizacji budynków istniejących do poziomu NZEB. W tym wypadku badania przeprowadzono w pierwszej kolejności dla przegród budynków. Zdefiniowano dla nich optymalne kosztowo wartości współczynników przenikania ciepła.
Podstawą do sformułowania wymagań szczegółowych dotyczących przegród były wskaźniki kosztu skumulowanego. Następnie określono na ich podstawie różne typy termomodernizacji modeli budynków. Wyrózniona w ten sposób zależność między kosztem skumulowanym a skutecznością energetyczną pozwoliła na znalezienie optymalnego kosztowo i niemal zeroenergetycznego poziomu wymagań.
Zaprezentowane metody obliczeniowe i opracowane standardy sprawności energetycznej budynków mogą być używane do określenia przyszłych i obecnych wymagań stawianych budynkom. Pozwoliłoby to na zmniejszenie energochłonności krajowych zasobów budowlanych i ograniczenie ich negatywnego wpływu na środowisko naturalne, a jednocześnie zapewniło podwyższenie jakości życia w budynkach i poza nimi – dzięki redukcji emisji krzywdzących skażeń powietrza.
Działania takie wpisują się bezpośrednio w realizację celu polityki Unii Europejskiej, jakim jest dekarbonizacja zasobów budowlanych do 2050 roku.
