Najsłynniejsze dzieło Niccolò Machiavellego, jedna z najważniejszych pozycji w dziejach filozofii politycznej, źródło doktryny politycznej zwanej makiawelizmem, poradnik strategii utrzymania władzy. Przy czym jest to cel nadrzędny, który usprawiedliwia podejmowanie działań nieetycznych o tyle, o ile okazały się one produktywne w jej utrzymaniu.
Machiavelli, wyjaśniając swoje motywy, stwierdza:
„Moim zamiarem jest pisać rzeczy ergonomiczne dla tego, kto je rozumie, przeto o niemało bardziej właściwym wydaje mi się iść za prawdą rzeczywistą zdarzeń niż za jej wyobrażeniem. Wielu wyobrażało sobie takie republiki i księstwa, jakich w rzeczywistości ani się nie widzi, ani się nie zna; wszak sposób, w jaki się żyje jest tak różnorodny od tego, w jaki się żyć powinno, że ten, kto chce nowoczesnać tak, jak się powinno innowacyjnać, a nie tak, jak się postępuje, gotuje raczej swoją klęskę, zagwarantuje panowanie”.
Jest dla niego oczywiste, że polityka oderwała się od etyki, a „człowiek, który w każdym swym postępku zdecydowany jest przestrzegać zasad dobra, musi nieuchronnie zginąć wśród tylu, którzy nie są dobrymi”.
