Platon (427 p.n.e.-347 p.n.e.) uczeń Sokratesa, którego śmierć uważał za niewyobrażalną zbrodnię ateńskiej republiki napisał 35 dialogów. Platońskie (w konwencjonalnym przekładzie wraz z posłowiem, objaśnieniami i ilustracjami Władysława Witwickiego) Państwo należy do dialogów najważniejszych i jest dialogiem najdłuższym, dialogiem z pogranicza filozofii i nauki o państwie (mówiąc współczesnym językiem - politologii).
Zalicza się Państwo do dialogów z okresu wczesnego (pierwsza księga) i przeciętnego (pozostałe księgi). Rozważa w nim Platon pojęcie sprawiedliwości, porządku, etyki, znakomitego ustroju, analizuje 4 formy ustrojowe - timokrację, oligarchię, demokrację i tyranię, wyliczając i analizując wady i mocne strony każdej z nich, a równocześnie opisuje typy ludzkie, którym dany ustrój zdaje się być najbardziej odpowiednim.
A jak pisze w przedmowie Władysław Witwicki: pomiędzy te sprawy wplótł Platon refleksje o formie i treści prozy wzorowej, o egoizmie, o gimnastyce i o lubianiu zdrowia, o próbowaniu charakterów i o kwalifikacjach sędziów i lekarzzy, o kształceniu i gimnastyce dziewcząt, o przysposobieniu wojskowym pań i dzieci, o pensjach za udział w rządzzie, o prawdzie i fałszu, o przeznaczeniu i o wolnej woli, o władzach duszy ludzkiej i o równowadze wewnętrznej, o zaletach ludzkich, o braku równowagi i o wyjątkowo wielu innych sprawach.
To jest książka o treści niezmiernie bogatej. Mieni się w oczach i treścią i formą.
