Gdziekolwiek jesteś... dialogi liryczne, AZ#57C65013EB/DL-ebwm/pdf

O miłości napisano i powiedziano niemało, a temat dalej nie pozostaje wyczerpany. Dla miłości i z miłości zrobiono mnóstwo, a dalej chce się dla niej żyć, poświęcać, umierać. Słowo "miłość" nigdy nie zabrzmi banalnie, nie będzie oklepane, nie znudzi się. A wszystko to, co miłość przynosi, co z niej powstaje staje się sensem świata i istnienia każdego z nas. Zapewne dlatego, że świat powstał z miłości, a miłość to boski dar. Zatem skoro od Boga pochodzi jest nieśmiertelna, ale przeobrażana i co najważniejsze - poddana naszej woli, a jednak - z drugiej strony - tak wyjątkowo potrafi nad nami panować. "Gdziekolwiek jesteś" to dialogi liryczne między nim, nią i miłością. Wiersze ukazują życie miłości od chwili jej narodzin do naturalnego odejścia. Jej, miłości codzienność, którą kształtują on i ona, każdy na swój sposób, bo każdy z nich przeżywa ją inaczej. Zatem są pierwsze podziwy i onieśmielenia, czar zaklęć i romantyczne westchnienia. Jest wszystko to, co gorącą falą pożądania przynosi fizyczna namiętność. Dojrzała miłość jest płodna w inne uczucia, które rodzą się czasami nieprzewidzianie, nieprzewidzianie przynosząc nie zawsze radość i szczęście, zaufanie i lojalność,niejednokrotnie także rozczarowanie, zazdrość, frustrację, rozgoryczenie. W tej lirycznej genezie miłości ukazane zostaje nie tylko jej 'profanum', to co jest całkiem nasze, ujarzmione,również sfera 'sacrum', uzupełniona uduchowioną modlitwą i pokorą. Miłość żyje, a więc podlega przeobrażeniom. Każde z nich, on i ona, dostrzega jej zmiany, czasami bezsilnie godzi się na odejście, innym razem - pieczołowicie zbiera wspomnienia, którymi wypełnia swój dom. Należycie, gdy można tą miłością obdarować innych - swych bliskich, przyjaciół, jest to ta miłość, która z dojrzałości staje się odpowiedzialna, miłość co 'nie szuka swojego'. Wiersze ułożone są w pewien konsekwentny sposób, jest zachowana chronologia, która przekłada się na czas mierzony porami roku przypasowanymi do rytmu przyrody. Sposób, w jaki słowa ujęte są w wierszach, pozwala na rozpoznanie odrębnych 'dialogów jej' i 'dialogów jego'. Owe dialogi liryczne stają się swojego typu studium psychologicznym kochającej kobiety i kochającego pana. Każde z dwojga autorów w inny, choć równocześnie - atrakcyjny - sposób przedstawia swoje rozumienie miłości, życie z nią. W swoich wierszach Anna Strzelec i Andrzej Ireneusz Sawko posługują się odmienną, typową dla swojej twórczości, stylistyką. Sięgają po zwroty, które są fragmentami rozmów, skutecznie operują słownictwem z zakresu erotyki, miłosną symboliką, metaforami. Czy można zaryzykować stwierdzeniem, że język poetki formalnie różni się od języka poety? Twierdzę, iż tak. Różnice zauważalne są przy wykorzystaniu synonimiki o odmiennej barwie uczuciowej. Potwierdzeniem tej tezy są prezentowane tutaj dialogi liryczne. U Anny Strzelec dostrzega się przewagę barwnej metafory i peryfrazy, co powinno wydawać się oczywistym dla kobiety piszącej wiersze. Kobiece akcenty w jej wierszach wyrażają się oczywiście poprzez damskiej formy językowej, standardowego zasobu słownictwa. Andrzej I. Sawko ma opanowaną sztukę prostoty przekazu poetyckiego. Nie ucieka się do wyszukanych metafor aby powiedzieć o miłości mężczyzny, o skali tego uczucia, o emocjach z nim związanych i o dylematach. Potrafi sprostać oczekiwaniu odbiorcy, który uważa, że poeta jest osobą bardziej predestynowaną do pisania rzeczy ważnych i głębokich niżeli poetka. Anna Strzelec nie poddaje się regułom, wzorcom w pisaniu miłosnych wierszy, standardowym dla większości poetek, które bardziej są skłonne do zadawania retorycznych pytań niż dawania jednoznacznych odpowiedzi. Z charakterystyczną dla siebie delikatnością i spostrzegawczością plastycznie i z wdziękiem operuje opisami uwypuklającymi miłosne sceny, które można porównać do kunsztownych ram błyskotliwego obrazu. W jej dialogach lirycznych brak jednoznacznych ocen, brak antagonizmów, jest łagodność, jest zgoda. Moje wcześniejsze rozważanie nad miłością, którą nazwałam nieśmiertelną, lecz odchodzi i umiera zaczyna nabierać sensu w konfrontacji z utworami poetki i poety prezentowanymi jako ostatnie w dialogach. Każda miłość jest jedyna, specyficzna i jedno ma życie. I każda miłość lecz odchodzi, to zachowuje się we wspomnieniach i w pamięci genów, które posiadają możliwość odrodzić się na nowo w innym miejscu, w innym czasie i stworzyć nowe historie miłosne. Przekonują o tym właśnie owe atrakcyjne wiersze o sporej sile wyrazu, nacechowane liryzmem, nierzadko filozoficznym i pełne głębokich metafor. Dr Lucyna Smykowska-Karaś kulturoznawca