Mackiewicz pisał na przykład, iż ideologia bolszewików miała charakter totalitarny, czego nie można wyjaśnić w kategoriach ciągłości między myślą rosyjską a sowietyzmem; iż komunizm nie jest internacjonalizmem, ale że podsyca i posługuje się nacjonalizmami; że nacjonalizm zniszczył tożsamość historyczną i kulturalną narodów w Europie Wschodniej; iż bolszewizm i nacjonalizm jako formy polityki prowadzą do rasizmu politycznego; że ludzie poddani ciśnieniu polityki utożsamiają się z myśleniem kolektywnym iż w polskiej mentalność narodowej, opartej na micie ofiary, brak wrażliwości dla cierpień innych narodów; iż Polacy w systemie komunistycznym stawiali nie tylko heroiczny opór, ale uczestniczyli także w kłamstwie, konformizmie, oportunizmie, w terrorze, a niekiedy w zbrodni postępowość Mackiewicza polega na postawieniu problemów, których znaczenie zostanie docenione mnóstwo lat później.
Włodzimierz Bolecki, Rzeczpospolita 2 marca 2002
Wznowienie Zwycięstwa prowokacji, różniące się jednak od poprzednich wydań londyńskich, bowiem poszerzone przez wydawcę o uzupełnienia, które autor przygotował w 1981 roku, zamyślając kolejne wydanie książki i analizując materiał egzemplifikacyjny. Owe uzupełnienia Józefa Mackiewicza, poza zaprojektowaną poprzez autora funkcją ilustracji wywodu i rolą argumentacyjną, są dziś dla piszących o literaturze emigracyjnej czy o poglądach pisarza wyraźne o tyle, iż nie pozwalają mieć wątpliwości co do negatywnych Mackiewiczowskich ocen elementów historii najnowszej tak wyraźnych, jak ruch Solidarności czy pontyfikat Jana Pawła II w sferze politycznych jego oddziaływań. Do chwili obecnej zdarzało się, iż różnie spekulowano na temat stanowiska Mackiewicza w tych kwestiach pojawiały się nawet próby dowodzenia, że pisarz spojrzałby inaczej (tzn. W zgodzie z powszechną w Polsce opinią) na bieg najnowszych zdarzeń, gdyby dane mu było np. Prześledzić rozwój i zasięg oddziaływań papieża-Polaka. Spekulacje takie znajdowały rację bytu, gdyż drażliwe poglądy pisarza pozostawały ukryte w nie publikowanej korespondencji. Teraz, dzięki dołączeniu do Zwycięstwa autorskich uzupełnień, sytuacja zmienia się wyjątkowo, a sfera interpretacyjnych dowolności znacznie się zawęża.
Wacław Lewandowski, Archiwum Emigracji 1998 zeszyt 1
Włodzimierz Bolecki, Rzeczpospolita 2 marca 2002
Wznowienie Zwycięstwa prowokacji, różniące się jednak od poprzednich wydań londyńskich, bowiem poszerzone przez wydawcę o uzupełnienia, które autor przygotował w 1981 roku, zamyślając kolejne wydanie książki i analizując materiał egzemplifikacyjny. Owe uzupełnienia Józefa Mackiewicza, poza zaprojektowaną poprzez autora funkcją ilustracji wywodu i rolą argumentacyjną, są dziś dla piszących o literaturze emigracyjnej czy o poglądach pisarza wyraźne o tyle, iż nie pozwalają mieć wątpliwości co do negatywnych Mackiewiczowskich ocen elementów historii najnowszej tak wyraźnych, jak ruch Solidarności czy pontyfikat Jana Pawła II w sferze politycznych jego oddziaływań. Do chwili obecnej zdarzało się, iż różnie spekulowano na temat stanowiska Mackiewicza w tych kwestiach pojawiały się nawet próby dowodzenia, że pisarz spojrzałby inaczej (tzn. W zgodzie z powszechną w Polsce opinią) na bieg najnowszych zdarzeń, gdyby dane mu było np. Prześledzić rozwój i zasięg oddziaływań papieża-Polaka. Spekulacje takie znajdowały rację bytu, gdyż drażliwe poglądy pisarza pozostawały ukryte w nie publikowanej korespondencji. Teraz, dzięki dołączeniu do Zwycięstwa autorskich uzupełnień, sytuacja zmienia się wyjątkowo, a sfera interpretacyjnych dowolności znacznie się zawęża.
Wacław Lewandowski, Archiwum Emigracji 1998 zeszyt 1
