Publikacja Włodzimierza Micha, to efekt szerokiego przedsięwzięcia badawczego o charakterze rekonstrukcyjno-krytycznym związanego z dziejami komunikacji człowieka, które nie ma charakteru apodyktycznego, lecz problematyczny.
[…] Istotą dającą bezprecedensową wartość tego typu badaniom i postawie metodologicznej jest krytyczny stosunek do wcześniejszych ustaleń w tej dziedzinie nauk o komunikowaniu, które nierzadko wbrew ich twórcom stały się wręcz wiedzą absolutną, a nawet metafizyczną, prowadzącą w praktyce z pobudek politycznych czy świadomowościowo-dogmatycznych do szeregu antynomii w rozumowaniach, opisie interpretacji badanych zjawisk, wykluczając rzetelną wiedzę na ich temat, podnoszącą przecież jakość życia.
[…] Włodzimierzowi Michowi udało się sformułować nad wyraz niebanalną – płodną teoretycznie,ponadto w sferze praktyk komunikacyjnych – choć krytyczną wizję komunikacji człowieka, która zakotwicza go w świecie społeczno-kulturowym i przyrodniczym, jednocześnie determinując miękko jego człowieczeństwo na kolejnych etapach jego humanizacji.
Publikacja ma walory nie tylko stricte naukowe, lecz może być nadzwyczajnym podręcznikiem akademickim do studiów nad komunikowaniem. [Z recenzji prof. Dr. Hab. Ignacego S. Fiuta]
