MODERNIZM W POLSCE. Tom 15 Książka stanowi próbę całościowego spojrzenia na poezję powojenną poprzez kategorię ludzkiej cielesności. Lektura utworów Świrszczyńskiej, Miłosza, Różewicza, Kamieńskiej, Grochowiaka, Herberta, Pasierba, Poświatowskiej, Wojaczka, Barańczaka i Krynickiego pozwala ukazać ciągłość refleksji nad tożsamością jako znacznym problemem nowoczesnej i ponowoczesnej świadomości.
Wyłaniający się z tych analiz obraz podmiotu jest oparte najczęściej na relacji z drugą osobą (relacji, która przynależy do cielesnej kondycji) jako nieodzownym rozmiarze demonstrujenia jednostki: jest ona przecież zawsze kimś „dla kogoś", kimś „z kimś".
Dialogowy wymiar naszego życia autorka książki ukazuje w kontekście m.in. Myśli Emmanuela Lévinasa, łącząc w ten sposób kulturową, filozoficzną, teologiczną i literaturoznawczą perspektywę prowadzonych interpretacji.
Tak zarysowany antropologiczny projekt badawczy ujmuje poezję akcentującą cielesność jako rodzaj zapisu egzystencjalnego: wychodzące od poetyki tekstu analizy kategorii intymności, somatycznego wymiaru twarzy, pragnienia dotyku zmierzają w stronę „wiersza-gestu" szukającego drugiej osoby.
Przedstawiona w ten sposób „poezja ciała" kontynuuje linię Leśmianowską we współczesnej poezji – odmienną jednocześnie od awangardowego odsłaniania ciała, jak i postmodernistycznej jego wirtualizacji – stanowiąc zarazem rodzaj pomostu między nowoczesnością a ponowoczesnością.
