Góralki, taterniczki, turystki kobiety w literaturze o tatrach do 1939 roku Universitas

Monografia Góralki, taterniczki, turystki. Kobiety w literaturze o Tatrach do 1939 roku stanowi swoistą herstory (terminem tym określa się narracje, które w historycznej refleksji istotnie uwzględniają kobiety), w której autorka dokonuje próby usytuowania bohaterek i autorek w historii literatury o Tatrach – z punktu widzenia równocześnie męskiego wzorca, jak i samodzielnej roli kulturotwórczej, jaką odgrywają. Punktem wyjścia analizy zebranego w monografii materiału, obejmującego okres do 1939 roku, stało się wyodrębnienie najistotniej wyrazistych i standardowych typów pań w zależności od odgrywanych przez nie ról społecznych i ich rozległych i rozmaitych związków z przestrzenią Tatr i Zakopanego. W pracy wyrózniono następujące typy: góralki, rezydentki oraz gościnie (taterniczki i turystki wysokogórskie, narciarki, kuracjuszki, wczasowiczki). Selekcję zgromadzonego materiału źródłowego – obejmującego utwory etnograficzne, wspomnieniowe i publicystyczne oraz reprezentującą zróżnicowane obiegi literackie i zróżnicowaną gatunkowo twórczość beletrystyczną – przeprowadzono w odniesieniu do tych reprezentatywnych typów, a także w nawiązaniu do standardowych relacji z przestrzenią wysokogórską i podhalańską, w jakie wchodzą bohaterki. Analiza materiału prowadzi do charakterystyki wyznaczonych grup, zawierającej ich ewolucję, a także opis funkcji i znaczenia pań: po pierwsze, w literaturze o Tatrach – z perspektywy jednocześnie jej rozwoju, jak i obrazu świata przedstawionego, po drugie, w życiu społecznym, popularyzacji aktywności w przestrzeni i budowaniu wizerunku regionu i kształtowaniu się lokalnych mitów.