Formuły duchowości w kinie najnowszym wpisują się w kierunek podejmowanych aktualnie reinterpretacji podstawowych kategorii współczesnej kultury. Odwołując się do spostrzeżeń filozofów, teoretyków kultury, a także religioznawców, autorka książki rysuje mapę zależności między współczesnymi, najmocniej specyficznymi postawami względem zagadnień szeroko rozumianej duchowości a pewnymi tendencjami obecnymi w kinie najnowszym (do 2010 roku).
Na polskim gruncie wydawniczym jest to jedna z nielicznych propozycji podejmujących taką tematykę, a z całą pewnością jedyna obejmująca tak wielkie spektrum zagadnień. Odnosząc się do zjawisk takich jak gnoza, New Age, indywidualne epifanie czy etyka autentyczności, autorka omawia równocześnie status współczesnego kina religijnego (w tym fenomenów takich jak Pasja Mela Gibsona), jak i realizacje rozmaitych formuł duchowości w kinie postmodernistycznym (od trylogii Matrix po dzieła Tima Burtona).
Przywoływane przykłady dotyczą kina artystycznego (m.in. Czas religii, Agora, Hadewijch, Lourdes, Ciche światło) i popularnego (Koniec romansu, Forrest Gump, Narodzenie). W centrum zainteresowania autorki znajduje się równocześnie kino zachodnie, jak i blisko-, a także dalekowschodnie (m.in.
twórczość Kim Ki-duka, Apichatponga Weerasethakula), poświęca ona uwagę nie tylko uznanym autorom filmowym (Jim Jarmusch, Wim Wenders, Darren Aronofsky, Andriej Zwiagincew), lecz także eksperymentatorom (Ron Fricke) oraz dziełom uważanym za kontrowersyjne (Fanatyk).
Recenzja książki ukazała się w czasopiśmie „Forum Akademickie" 7–8/2014, s. 107 (Marek Misiak: Najnowsze kino religijne).
