Monografia mieści językoznawczy opis podstawowej formy komunikowania się znanej z rutynowych, nieoficjalnych kontaktów międzyludzkich, jaką jest opowiadanie występujące w rozmowie potocznej. Teksty wykorzystane w analizach są zapisami autentycznych, nagranych rozmów.
Opowiadanie ujmuje autorka jako gatunek mowy, który zezwala na ludziom dzielenie się doświadczeniami osobistymi, który pozwala uchwycić poczucie czasu i uświadamia człowiekowi nie tylko zmienność życia, lecz także jego jedność, ciągłość, powtarzalność.
początkując od uwag o wszechobecności form narracyjnych w otaczającym nas świecie, autorka stopniowo wprowadza czytelnika w biologiczne, psychologiczne i filozoficzne refleksje nad pojęciami narracji, narracyjności, myślenia narracyjnego, a następnie demonstruje językowe sposoby budowania opowiadania w polskim języku potocznym i analizuje pozajęzykowe uwarunkowania prowadzące do powstawania odstępstw od schematu.
Publikacja oprócz szczegółowego językoznawczego opisu poszczególnych komponentów struktury narracyjnej omawia istotnie widoczne funkcje, jakie ten gatunek mowy pełni w życiu rutynowym: ma duże walory poznawcze, ponieważ dokumentuje sposoby radzenia sobie narratora albo bohaterów z problemami, pokazuje schematy wychodzenia z nieprzystępnych sytuacji, odgrywa także fundamentalną rolę w budowaniu więzi międzyludzkich.
Publikacja może zainteresować nie tylko polonistów i nie tylko językoznawców, ponieważ opowiadanie jako forma ukształtowania tekstów jest obecne we wszelkich niemal przejawach ludzkiej działalności: równocześnie w najszerzej pojętej działalności artystycznej, jak i naukowej, informacyjnej, promocyjnej, rozrywkowej etc.
Opowiadanie potoczne to podstawa, forma pierwsza i pierwotna, forma naturalna, nierozerwalnie związana z człowiekiem, jego myśleniem, pamięcią, obrazowaniem i interpretacją rzeczywistości.
