Od literatury do polityki, D6C1CDC7EB

Historia jest magistra vitae, bo uczy respektu dla doświadczenia. Uczy równocześnie, by do doświadczenia odnosić się z ograniczonym zaufaniem. Dlaczego to jest takie ważne? Dlatego, bo doświadczenie uczy ostrożności. Dlaczego ostrożność jest taka ważna? Ostrożność jest niezbędna, żeby przetrwać. Żyć trzeba z namysłem i z pomysłem, bo za wszystko trzeba odpowiadać. A nie ciągle za dużo gadać. Życie nie może być happeningiem, imprezownią, dyskoteką, rozrywką czy jakąś inną tandetą. Nie musi być walką, bo walka potrzebuje wroga. Wystarczy, że będzie grą, która wymaga organizacji, dyscypliny i odpowiedzialności. Gra premiuje tych, którzy wielkim wysiłkiem i pracą zbudowali sobie zdolność do udziału w grze, co wymaga własnego mistrzostwa, a także zdolności do współdziałania z innymi. W grze jest wysiłek, odpowiedzialność, a także umiejętność osiągania kompromisu w warunkach konkurencji. Życie wymaga umiejętności zrealizowania wartości gry. Najlepiej wygrać, co się jednak zdarza rzadko. Przedtem trzeba w siebie zainwestować, aby móc zagrać, by móc wejść na boisko, a jak się wygra czy przegra, to trzeba wiedzieć, co wtedy zrobić. Ciągle trzeba się tego uczyć. Jest świetnie zdefiniowana i objaśniona teoria gier, o wyjątkowo szerokim zaimplementowaniu i wysokim poziomie komplikacji, ale należy wiedzieć, że jest, natomiast niekoniecznie trzeba ją idealnie poznać. Chyba, iż ktoś chce. Ta teoria chyba nigdy nie będzie modna, bo udowadnia, że w grze nie może być zmiłuj. Gra uczy odpowiedzialności, bo za każdym razem w grze jest stawka, o którą trzeba zagrać i najlepiej wygrać, bo wtedy realizuje się wartość gry. Jeśli w grze nie ma stawki, to gra jest zabawą. No i gra służy eliminacji słabych, ale jest szansą dla silnych, bo oni zbudują szansę dla pozostałych. Zwycięzcy nie wykluczają dobroczynności, czy współczucia, poza tym gra ciągle potrzebuje nowych, zdolnych do gry. Nie należy oczekiwać od silnych, iż będą się opiekować, czy uczyć wygrywania, prowadząc za rączkę. Oni są od pokazywania, że jest możliwe i od przesuwania granic tego, co wydaje się niemożliwe. Oni pokazują drogę. Rafał Sonik, co wygrał Dakar (2015) na czterokołowcu, pytany, co jest główną rolą i zaletą "dzikusów" od wygrywania mówi bezdyskusyjnie, on, zwycięzca rajdu, iż ci, co wygrywają, pokazują, że coś jest możliwe, pokazują drogę i sposób na jej pokonanie. Nie można oczekiwać, że będą objaśniać i prowadzić za rączkę. On, Sonik, wygrał i pokazał, iż to jest realne, ale on przedtem w siebie dużo zainwestował i wygrał swoje po swojemu; każdy następny również musi w siebie zainwestować i też wygrać po swojemu, bo zawsze jest tylko szansa, i aby wygrać, to trzeba zaryzykować i się spocić. Rafał Sonik nie może wygrać za kogoś. Śladowysz startuje w Dakarze i mówi, że w tym sporcie latami zdobywa się doświadczenie i żeby wygrywać, to trzeba się dużo natrudzić. Owszem, są w tym sporcie znaczne pieniądze, lecz też koszty są pokaźne, a jeszcze obszerniejsze jest ryzyko. By grać sprawnie i bez obciążeń, trzeba mieć wszystko dookoła poukładane. Trzeba mieć poprawnie ułożoną codzienność.