Awiezer. Wyznania maskila, dzieło Mordechaja Arona Gincburga (1795–1846), żydowskiego pisarza, tłumacza i pedagoga, jest jednym z pierwszych przykładów progresywnej autobiografii w literaturze hebrajskiej.
Tekst powstał pod wpływem dwóch znacznych tradycji: wewnętrznej żydowskiej, związanej z instytucją etycznego testamentu, i zewnętrznej europejskiej, której źródeł upatrywać należy w autobiografiach wzorowanych na Wyznaniach Jana Jakuba Rousseau.
Autor rozpoczął pracę nad Awiezerem prawdopodobnie już w 1828 roku, jednak książka ukazała się drukiem dopiero siedemnaście lat po jego śmierci. W tekście Gincburg opisał swoje dzieciństwo i wczesną młodość na tle konwencjonalnej społeczności żydowskiej Europy Wschodniej oraz proces swojej formacji jako maskila.
Poddał krytyce przestarzałe, jego zdaniem, instytucje żydowskiego życia społecznego i na przykładzie własnej historii ukazał ich nieadekwatność i destrukcyjność. Pisarz dokonał analizy metod pedagogicznych używanych poprzez swoich nauczycieli, wykazując niedostatki ówczesnego systemu edukacji żydowskiej.
na dodatek ukazał katastrofalne, w jego opinii, skutki przedwczesnego ożenku i swatów rozumianych jako transakcja między rodzinami. Końcową część pracy poświęcił Gincburg opisowi swego kryzysu wiary z jednej strony, a z drugiej – niezdolności wspólnoty do udzielenia odpowiedzi na duchowe i intelektualne potrzeby dorastającego pokolenia.
Czytana dziś autobiografia Gincburga służyć może jako cenne źródło informacji na temat historycznych metod pedagogicznych rodziców i nauczycieli. Stanowi w dodatku okazję do wglądu w przebieg kojarzenia małżeństw, a także w dynamikę relacji rodzinnych i małżeńskich.
Lektura tekstu pozwala na ponadto odtworzenie intelektualnych ram epoki, dominujących tendencji filozoficznych i kluczowych pozycji literackich. Wreszcie dzięki Awiezerowi czytelnik ma okazję prześledzić, w jaki sposób europejskie idee oświeceniowe przenikały do tradycyjnego świata żydowskiego i zmieniały jego oblicze.
