Szkołę można badać, opisywać i analizować z bardzo zróżnicowanych perspektyw. Perspektywa przyjęta w tej książce wywodzi się z koncepcji uznania Axela Honnetha. Potrzeba uznania, deficyt uznania, odmowa uznania są to stany uruchamiające odmienne praktyki społeczne.
Ludzie konstruują swoją tożsamość w najróżniejszy sposób, w zależności od towarzyszących im relacji społecznych. Oparty na walce o zachwyt konflikt moralny musi być poprzez pedagogikę: rozpoznany, opisany i zrozumiany na poziomie teoretycznym.
Na poziomie użytecznym powinien zmierzać do budowania pedagogicznej kultury uznania. Uznanie będące warunkiem każdej tożsamości trzeba – w moim przekonaniu – włączyć teraz w normatywny system celów wychowania/edukacji.
Jeśli tak, to spojrzenie na szkołę poprzez pryzmat teorii uznania może otworzyć przed nami nowe, nieodkryte jeszcze obszary jej funkcjonowania. I właśnie takie spojrzenie na współczesną edukację i polską szkołę jest przedmiotem prezentowanej książki.
Próbuję w niej pokazać równocześnie potencjał zmian i możliwości rozwiązywania współczesnych problemów, jaki z pewnością tkwi w procesach edukacji jak i banalizację i pozór wpisany w tę praktykę społeczną i opisujące ją kategorie pojęciowe.
Koncentruję się na edukacji na różnorodnych poziomach instytucjonalnej organizacji. Pytaniem, na które staram się odpowiedzieć jest zarówno problem zmiany w edukacji, szkole oraz wśród uczestników procesów edukacyjnych, jak i zagadnienie związane z tym, czy szkoła jest, czy być może przestrzenią uznania? Czy instytucja szkoły, czy jej edukacyjna koncepcja dają realna szanse na podziw, czy pojawia się ona we wzajemnych relacjach wszystkich uczestników procesów edukacyjnych? Czy zachwyt, jako warunek konstruktywnej, samodzielnej pracy nad własną tożsamością jest obecne w warunkach polskiej szkoły? Czy oparta o podziw tożsamość może być budowana w instytucji, której podstawowe cele wpisują się teraz w opozycję: rynek pracy czy emancypacja? Odpowiedzi na te pytania szukam w badaniach narracyjnych, które prowadziłam w oparciu o autorską, oryginalną metodologię skoncentrowaną na następujących etapach badawczych: krytyce-narracji-rozumieniu-zmianie.
