Chiny inspirują do miana państwa o największej gospodarce i potencjale rozwojowym, co wymaga wykształcenia i ciągłego podtrzymywania zdolności modernizacyjnych w wymiarze gospodarczym, społecznym, politycznym czy technologicznym.
Zamiar ten może okazać się próżny, jeżeli nadal w Chinach obecne będą tak znaczące dysproporcje rozwojowe jak dotychczas, także w układzie regionalnym. Polityka rozwoju regionalnego stanowi unikalny przykład koegzystencji interwencji publicznej i wykorzystania mechanizmów rynkowych.
Powyższemu towarzyszą polityczna centralizacja i gospodarcza decentralizacja. We wdrażaniu polityki rozwoju regionalnego Chiny podążają drogą inwestycji, które w założeniu posiadają generować konkurencyjność słabiej rozwiniętych regionów.
Strategia ta przyczyniła się do niebywałej rozbudowy infrastruktury, wciąż jednak bez przełożenia na sukces w zakresie spójności. Dysproporcje nadal stanowią wyzwanie nie tyle dla autorytarnego systemu sprawowania władzy, ile dla rozwoju społeczno-gospodarczego kraju jako całości.
Marek Świstak, dr hab. W zakresie nauk o polityce, prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego w Instytucie Bliskiego i Dalekiego Wschodu. Specjalizuje się w badaniach nad politykami publicznymi w Europie i Azji.
