Książka jest propozycją spojrzenia na współczesne, XX- i XXI-wieczne teksty kultury z szerokiej transdyscyplinarnej perspektywy. Poszukiwanie nowego języka opisu, analizy i interpretacji zjawisk w naukach humanistycznych autorka przeprowadza „w poprzek", w „splątaniu" różnych dziedzin i dyscyplin.
Trudność w znalezieniu właściwego języka teorii nie jest oczywiście żadnym odkryciem. Jednak samo poszukiwanie i próba odnalezienia języka „między" dyskursami wydaje się nową jakością. Autorka wykorzystuje swoje szerokie naukowe zaplecze – typowo literaturoznawcze, jak w dodatku teatrologiczne i kulturoznawcze – odwołując się do przykładów z zakresu literatury, teatru, performansu, sztuk performatywnych i wizualnych.
Reinterpretacji podlega rola badacza, twórcy i odbiorcy, a także samego dzieła, nazywanego zdarzeniem, praktyką, procesem, doświadczeniem. To właśnie doświadczenie estetyczne stanowi główną oś prowadzonych rozważań.
Przewodni kierunek zainteresowań w tej pracy dotyczy przenoszenia pojęć z nauki do sztuki, a także na obszar literacki, a sztuka traktowana jest jako teoria poznania. Analizowane kategorie estetyczne to: sypkość, przezroczystość, płynność, chropowatość/szorstkość, lepkość, smak(owitość) i wonność, a także chrobotliwość, szumność i gwarność.
Tytułowa amorficzność odnosi się jednocześnie do samych analizowanych kategorii estetycznych, jak i do konstrukcji całej książki i sposobu pisania. Amorficzność – bezkształtność i polimorficzność – wielokształtność to dwa ważne pojęcia, których użycie w niniejszej rozprawie oscyluje pomiędzy ujęciem dosłownym, wychodzącym od tego, co fizyczne, a metaforycznym.
