Stosunki międzynarodowe są jedną z dziedzin stosunków społecznych,uwydatniającą się na tle pozostałych szerszym zasięgiem przestrzennym, bardziej rozległym zakresem podmiotowym i przedmiotowym i pokaźniejszą złożonością determinant i mechanizmów urzeczywistniania celów, wykonywanych przez poszczególne podmioty w środowisku policentrycznym.
Aktywność uczestników relacji międzynarodowych wykracza więc poza granice jednego państwa i opiera się na interakcjach w zdecentralizowanej rzeczywistości, będącej przeciwieństwem środowiska wewnątrzpaństwowego.
Innymi słowy, stosunki międzynarodowe stanowią zewnętrzny wyraz dążeń członków społeczności żyjących wewnątrz państw i są przejawem ich współdziałania, rywalizacji, a także walki w otoczeniu międzynarodowym1.
Uczestnikami stosunków międzynarodowych można określić podmioty zdolne do działań na arenie światowej, będące w stanie zmieniać albo utrwalać stany środowiska międzynarodowego.Za najważniejszych aktorów interakcji tego typu uznaje się z kolei państwa, co przesądza o niejednokrotnym utożsamianiu stosunków międzynarodowych ze stosunkami międzypaństwowymi.
Państwa jednak, choć pełnią rolę wiodącą wśród podmiotów relacji międzynarodowych, nie są jedynymi ich uczestnikami. Istotę prezentowanej monografii stanowiło zbadanie bilateralnych stosunków Polski z państwami andyjskimi.
Kwestią znaczącą i potrzebną dla realizacji tematu stało się w związku z tym wyznaczenie granic terytorialnych badanego obszaru, co nie było zadaniemprostym z uwagi na wielość podejść do problemu podziału Latynoameryki.
Podstawę do dalszych rozważań stanowiło założenie, iż Andy są jednym z sześciu subregionów, obok Meksyku, Ameryki Środkowej, Karaibów, La Platy oraz Brazylii, które można wskazać na obszarze Ameryki Łacińskiej i Karaibów, biorąc pod uwagę złożone kryterium oparte na odmienności uwarunkowań geograficznych, gospodarczych i politycznych8.
Przyjęcie takiego rozróżnienia, powtarzanego często w literaturze, pozwoliło ograniczyć liczbę możliwych propozycji i przeanalizować jedynie te, które prezentowały kwestię zasięgu terytorialnego wymienionych sześciu regionów, odnosząc się przez to do zagadnienia granic subregionu andyjskiego.
Zaznaczyć należy, iż główne źródło obecnych w opracowaniach różnic w poglądach na temat podziału Ameryki Łacińskiej stanowił fakt, że Andy objęły swym zasięgiem rozległy obszar, współtworząc terytoria kilku państw i posiadając w nich najróżniejszy udział w stosunku do innych krain geograficznych.
Góry te dzielą się w północnej części Latynoameryki na dwa łańcuchy – jedna z odnóg ma swój początek w Panamie, druga w zachodniej Wenezueli. Pasma Andów zbliżają się do siebie w środkowej Kolumbii i biegną niemal równolegle w kierunku południowym – poprzez terytoria Ekwadoru, Peru, Boliwii, Chile oraz tereny zachodniej Argentyny
