"Sokratesowa zasada gnoti s ͗auton – zasada poznania samego siebie, poznania człowieka, pozostaje na zawsze podstawowym zadaniem prawdziwej filozofii. A zadanie to już samo z siebie jest zadaniem etycznym." (kard.
Marian Jaworski). Idea ta jest także sednem filozoficznego myślenia Jana Galarowicza, autora wielotomowej filozofii człowieka pt. Antropodramatyka, który uważa, że realizacja tej doniosłej i spektakularnej zasady nie jest osiągalna bez rozświetlenia typowo relacji interpersonalnych, czemu poświęcił poprzedni, V tom (Antropodramatyka.
Nie jesteśmy samotnymi wyspami), i aksjologiczno - etycznego rozmiaru człowieka. Opierając się na elementarnej intuicji aksjologicznej i etycznej i jej opisie przez fenomenologów, Galarowicz bardzo jednak nie analizuje istoty wartości, sposobu ich istnienia itp.,przede wszystkim pyta - idąc tropem ks.
Józefa Tischnera – "jak ja wobec nich istnieję, czy je realizuję, czy się im sprzeniewierzam". Rozwija prawdę o człowieku jako arcycennym dobru oraz o sposobach jego uczestniczenia w wartościach, w szczególności zaś o etycznym stosunku do nich.
Książka nie jest rozprawą akademicką, mimo że zawarte w niej rozważania są konkretnie udokumentowane, lecz ma charakter eseistyczno - popularyzatorski i mądrościowy oraz została napisana "stylem Tatarkiewicza" – w sposób klarowny i komunikatywny, dzięki temu jej czytelnikami mogą być nie tylko studenci filozofii i innych dyscyplin humanistycznych, a także nauczyciele i duszpasterze, ale także osoby, którym zależy na głębszym rozumieniu siebie i innych ludzi, a także na mądrzejszym, sensowniejszym i piękniejszym życiu.
