Intencją autorów jest ukazanie, na których polach dochodzi do integrowania architektury i wzornictwa, oraz sposobu, w jaki – już w procesie projektowania – obszary te przenikają się ze sobą. Wyszczególniono także i opisano punkty styku tych dziedzin w aspekcie produkcji i zastosowania najnowszych , a także niebagatelne znaczenie innowacji i prac badawczo-rozwojowych w tym procesie.
Punkt wyjścia do rozważań stanowi wyobrażenie sobie wyidealizowanej formuły dla zawodu architekta – nie jako specjalisty w wąskiej dziedzinie, lecz jako twórcy umiejącego syntetyzować najróżniejsze zjawiska, a poprzez to inkorporować do swojej praktyki różnorodne obszary wiedzy, a co się z tym łączy – kompetencje.
Idąca za tym interdyscyplinarność warsztatu i postrzegania świata, w kontekście przemian na rynku pracy i ewolucji w edukacji, wydaje się być kluczowa dla wzbogacenia warsztatu projektowego. Warsztatu, który łączy w sobie praktykę architektoniczną i wzorniczą oraz otwiera się na inne zagadnienia – społeczne, technologiczne, postępowe.
