Tematem książki jest kształtowanie w latach powojennych dodatkowej zabudowy mieszkaniowej w śródmieściu Poznania – w dzielnicach Wilda, Łazarz i Jeżyce, które na przełomie XIX i XX wieku stały się osią rozwoju urbanistycznego nowożytnego miasta.
Uwagę skupiono na identyfikacji i analizie działań posiadających na celu stworzenie nowej zabudowy jako niepodzielnej części istniejących kwartałów. Analizowany okres podzielono na lata: 1945-1948, 1949-1956, 1957-1968, 1969-1980, 1981-1990 oraz 1990-2007, by ukazać badane zjawisko w kontekście panujących wówczas tendencji architektonicznych, uwarunkowań politycznych i obowiązujących idei tworzenia środowiska mieszkaniowego w Polsce.
W analizie wybranych obiektów zabudowy mieszkaniowej o charakterze uzupełniającym skoncentrowano się na relacjach zachodzących między dziełem architektonicznym a otaczającym go historycznym kontekstem przestrzennym.
W drugiej części zaprezentowano autorską interpretację zjawisk architektonicznych związanych z zabudową uzupełniającą. Poruszono tematykę wpływu kontekstu na budownictwo mieszkaniowe wyprodukowane w tak specyficznych warunkach.
Zwrócono między innymi uwagę na wpływ dzieł architektury europejskiej na tę zabudowę. W podsumowaniu przedstawiono zjawisko tworzenia obiektów zabudowy uzupełniającej jako cykl twórczy, kreatywny, czerpiący inspiracje ze znanych dzieł architektury współczesnej, na który miały wpływ – rozmaity w zależności od okresu – lokalne uwarunkowania, w tym polityczne i społeczne
