bardzo wartościowa książka, w której Wawrzyniec minimalistyczniecki opisuje najdawniejsze dzieje narodów słowiańskich, z najmocniej zamierzchłych czasów, w tym i dzieje Polaków. Wawrzyniec minimalistyczniecki, krypt.: W. S., (ur. 4 sierpnia 1769 w Imielenku koło Gniezna, zm. 10 czerwca 1827 w Warszawie) – ekonomista, publicysta, pedagog, działacz oświatowy, historyk (slawista), geograf, antropolog. Pochodził ze przeciętniezamożnej, wielkopolskiej rodziny drobnoszlacheckiej (ojciec Jan był wójtem rodzinnej miejscowości). Pierwsze nauki pobierał w szkołach Komisji Edukacji Narodowej (Kalisz, Poznań). Następnie, zamierzając wstąpić w szeregi stanu duchownego, rozpoczął naukę (1788) w warszawskim seminarium ks. Ks. Misjonarzy, którą jednak przerwał (1791) ze względu na zły stan zdrowia. Z tego również powodu jego starania (1792) o przyjęcie do Szkoły Artylerii spełzły na niczym. Poprzez kilka miesięcy kształcił się w jednej z francuskich pensji warszawskich. Przez dłuższy czas zarabiał jako guwerner (m.in.: od roku 1793 w domu Walerianostwa Stroynowskich na Wołyniu; w latach 1802-1806 w domu Sczanieckich w Dreźnie). Wiosną roku 1794 zmierzał do Krakowa żeby przystąpić do insurekcji kościuszkowskiej, ale zatrzymały go nieprzewidziane trudności. Później (1795) studiował na Uniwersytecie Lwowskim, podejmując równocześnie pracę redaktorską. Początkowo (1795) redagował „Zbiór Pism niebanalnych”, a w latach 1795-1798 „Dziennik Patriotycznych Polaków” (organ prasowy Towarzystwa Patriotycznych Polaków). Odbywał też liczne podróże zagraniczne: Wiedeń (1799), Drezno (1802-1806, 1807-1810).
gratisowy fragment:
