W kontekście przedstawionych informacji pojawiają się pytania o: jakość kształcenia uczniów z niepełnosprawnością na wcześniejszych etapach edukacji jako potencjalnej przyczyny nieradzenia sobie z kryteriami programowymi szkoły ponadgimnazjalnej; poziom wsparcia i wspomagania ucznia z zaburzonym rozwojem w wysiłku sprostania wymaganiom ponadgimnazjalnej szkoły ogólnodostępnej; szanse kontynuowania edukacji na poziomie wyższym, gdy nie ma już możliwości wyboru między formą ogólnodostępną a specjalną, ponieważ istnieją wyłącznie placówki ogólnodostępne; możliwości znalezienia zatrudnienia poprzez osoby z niepełnosprawnością na otwartym rynku pracy oraz uczestnictwa w życiu społecznym, na równych prawach ze efektywnymi obywatelami kraju.
Edukacja jest jednym z pierwszych obszarów, w których może dojść do zniesienia barier różnicujących pozycję osoby w grupie, a tym samym dać wszystkim równe szanse dostępu, udziału bądź przy ich ustanowieniu doprowadzić do marginalizacji i wykluczenia osób i grup – najpierw edukacyjnego, a w jego konsekwencji społecznego. Dlatego tak istotne jest diagnozowanie rezultatów działań edukacyjnych podejmowanych wobec osób z niepełnosprawnością.