Z dystansu trzech dekad, jakie upłynęły od chwili wydania książkowego debiutu Marcina Świetlickiego, widać wyraźnie, iż horyzontu lektury jego wierszy nie wyznacza już teraz współczesność pojęta jako artystyczna przygoda tej czy innej generacji, lecz wielopokoleniowa perspektywa historyczna, sięgająca co najmniej pierwszej połowy XIX wieku.
Twórczość autora Zimnych krajów należy już bowiem nie tylko do historii najnowszej poezji polskiej, lecz do historii poezji w ogóle, a jego wiersze są niezbywalnym elementem rodzimej tradycji literackiej.
Nie znaczy to oczywiście, że zakres i siła ich oddziaływania zostały już raz na za każdym razem określone. O dalszych losach tej poezji zadecyduje sposób, w jaki będzie ona czytana, pamiętana i interpretowana. Niniejszy dobór wierszy, uzupełniony komentarzami wnikliwych i uważnych czytelników twórczości Świetlickiego, ma być zwykle zachętą do podjęcia tego lekturowego zobowiązania, przed którym stawia nas za każdym razem poezja najwyższej próby.
Tomasz Kunz
