Od momentu wybuchu I wojny światowej aż do chwili zakończenia w 1945 r. Kolejnego globalnego konfliktu, wskutek pojawienia się pojazdów mechanicznych, a zwykle broni pancernej – czołgów, następował nieodwołalny kres klasycznej konnej kawalerii, co ostatecznie doprowadziło do jej zniknięcia z pól bitewnych.
Tym samym zakończyła się trwająca co najmniej kilka tysięcy lat epoka w dziejach eurazjatyckiej historii wojskowej, w której nad wyraz ważną rolę odgrywali jeździec i jego wierzchowiec. Książkę tworzą trzy odrębne studia.
W pierwszym przedstawiono dzieje zastosowania konia w zaprzęgu bojowego rydwanu i jako wierzchowca w jeździe zróżnicowanych epok – od epoki brązu do połowy XX stulecia, czyli od czasów chwały aż do zmierzchu konnicy, kiedy to ostatecznie zakończył się etos tej istotnie ciekawej broni.
Kolejne dwa studia są poświęcone dziejom eurazjatyckiej jazdy. W pierwszym omówiono obsadę personalną jednej z pokaźnych konnych jednostek kawalerii Wojska Polskiego – Pomorskiej Brygady Kawalerii – z ostatnich miesięcy i dni poprzedzających wybuch II wojny światowej, a w drugim – stan organizacyjny i liczebny oraz uzbrojenie pokaźnych jednostek kawalerii i korpusów zmechanizowanych oraz pozostałych formacji pancernych Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej w czerwcu 1941 r., a więc w przededniu wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej.
