Monografia jest inspirującym i cennym wkładem w merytoryczną refleksję na temat roli i potencjału edukacji równościowej w zmianie społecznej. Wobec braku spójnej narracji prorównościowej i antydyskryminacyjnej w polskich instytucjach edukacyjnych i w obliczu sterowanych poprzez różnorodne agendy polityczne szkodliwych panik moralnych wokół idei równości potrzebujemy korzystnych uzasadnień i światłych, otwartych na różnorodność pedagożek i pedagogów.
Autorki i autorzy tekstów zamieszczonych w monografii ilustrują, w jaki sposób mechanizmy dyskryminacji, niezrozumienie sensu idei równości i brak edukacji równościowej stają się źródłem indywidualnych barier rozwojowych i dramatów, a także obszarem wielu napięć i kryzysów społecznych.
[...] Książkę przenika myśl, że równość nie jest dla nikogo zagrożeniem. Polega na poszerzaniu przestrzeni możliwości i szans, a nie na ich odbieraniu. Równość to wolność i dostęp do szanowanych społecznie wartości i dóbr: wiedzy, sprawczości, samorealizacji – dla wszelkich, a nie dla wybranych.
Równość to bezpieczne, oparte na szacunku relacje, pozbawione uprzedzeń i lęku. [...] Publikacja wskazuje, jak bardzo wszyscy potrzebujemy pedagogiki emancypacyjnej, która jest strategią indywidualnego i zbiorowego wyzwalania się od dyskryminacji i opresji.
Stanowi dowód na to, iż zmiana toczy się w wielu miejscach społecznego świata równocześnie: w bliskich związkach, w domach, szkołach, szpitalach, kościołach, urzędach. Każda osoba ma w tej kwestii coś do przemyślenia i zrobienia, jednak współczesne pedagożki i współcześni pedagodzy biorą szczególną odpowiedzialność za moderowanie tego procesu.
Z recenzji dr hab. Iwony Chmury-Rutkowskiej, prof. UAM
