Jan Falkenberg OP (ur. Ok. 1364 r., zm. Ok. 1435) to przeciętniewieczny „człowiek orkiestraˮ: regens zakonnego studium generalnego w Krakowie, wykładowca i kaznodzieja na uniwersytecie praskim, uczestnik soborów w Pizie, Konstancji i Bazylei, inkwizytor papieski i przeor. Na dodatek, przeciwnik i krytyk polskiego króla Władysława Jagiełły i Polaków.
W polskiej, lecz i dominikańskiej historiografii, Falkenberg zapisał się ewidentnie negatywnie. Jego popularna Satyra wymierzona we Władysława Jagiełłę, Witolda i ich poddanych położyła się cieniem na całej jego biografii. Jan Długosz opisał go jako kłótnika, paszkwilanta i oszczercę. Kolejne pokolenia badaczy starają się zrozumieć skrupulatniej kim był Jan Falkenberg także jako zakonnik i intelektualista. Prezentowana książka młodego dominikańskiego historyka i sekretarza Dominikańskiego Instytutu Historycznego – Tomasza Kalisza OP jest odważnym i prekursorskim głosem w długiej i burzliwej dyskusji nad jedną z najistotniej kontrowersyjnych postaci w 800-letniej historii polskich dominikanów. Autor pokazuje brata Jana nie tylko jako polemistę i polityka,z zasady jako dominikańskiego zakonnika, określającego samego siebie jako głosiciela, kaznodzieję – skąd tytułowe ego praedicator.
Książka składa się z dwóch części. Taki podział wynika z szczególnie charakterystycznych i całkowicie odrębnych etapów życia Jana Falkenberga. Dominikanin był bowiem w sporach o wzajemne relacje papieża i soboru powszechnego przez ponad połowę swego życia zwolennikiem wyższości tego pierwszego, a następnie diametralnie zmienił zdanie i z zawziętego papalisty stał się równie zagorzałym koncyliarystą. Nie ulega wątpliwości, o czym przekona się każdy czytelnik, iż Jan Falkenberg był zakonnikiem o szczególnie złożonej i nieodgadnionej osobowości.
