Na przełomie XX i XXI wieku David Hockney, wpływowy brytyjski artysta, wywołał poruszenie w świecie sztuki, nauki i mediów. Zasugerował, iż malarze już w XV, a nie dopiero w XVII stuleciu zaczęli się wspomagać narzędziami optycznymi w celu osiągnięcia wysokiego poziomu realizmu w dziełach.
Hockney poparł tę hipotezę eksperymentami, w których dopasujeł swoje doświadczenie artystyczne, znajomość dziejów malarstwa i zainteresowanie progresywnymi technikami z wiedzą zaczerpniętą z dawnych traktatów o sztuce i optyce.
Niniejsza książka jest pierwszym szerokim ujęciem interpretacyjnym eksperymentów Hockneya i sytuuje je zarówno w kontekście całej jego twórczości, jak i postaw wybranych współczesnych artystów, którzy także szukali w sztuce dawnej odpowiedzi na nurtujące ich problemy.
