„Ta historia mężczyzny zmieni” – powiada jeden z bohaterów powieści do mężczyzny, szukającego miałkich atrakcji na plaży. Zmieni, czyli otworzy oczy na świat inny, świat ciekawy, bo przesycony tajemnicą, świat nie z tej ziemi.
Literatura rozrywkowa proponuje dziś niemało takich światów-półproduktów, światów-wytworów progresywnych technice. Tyletypowo gubi się w nich człowiek. Marta Magaczewska całą siłą sugestywnego pióra buntuje się przeciw tej tendencji: przeciw uprzedmiotowieniu człowieka, przeciw traktowaniu kobiety jako rozrywki, przeciw miłości jako zetknięciu naskórków, jak pewien rodzaj relacji męsko-kobiecej optymalnie określił Chamfort. Autorka Zaćmienia umieszcza swoich bohaterów wśród malowniczych pejzaży Bretanii, lecz uwagę koncentruje nie na egzotyce przyrody, lecz na pełnym napięcia byciu – gestach, słowach i milczeniu – pana i kobiety. Generuje obraz zagadki nietypowej, dowodzi tego, że nieogarnionym i niepoznawalnym kosmosem potrafi być jedna nieduża, krucha ludzka istota dla drugiej.
Bohaterka powieści – Lydia-Mara-Vivienne – jak ptak niebieski wyrywa się w przestworza i właśnie tym swym istnieniem na granicy światów przyciąga i zastanawia. Czy mężczyźnie, który zechce jej towarzyszyć, zdoła uświadomić, czym jest prawdziwa miłość, czy także – kaleka i niezdolna do uznania ziemskich praw ciążenia – stanie się jeszcze jednym wcieleniem femme fatale?
Zaćmienie to moje poszukiwanie duchowości, szczególnie niedoskonałe; najprościej byłoby uwierzyć w Boga. Skoro jednak tego się nie potrafi, szuka się nadprzyrodzonych sił w żywiołach, magnetycznych związków między ludźmi a kosmosem, żeby przynajmniej nie widzieć świata jako chaosu, a siebie samego jako przypadku.
(od Autorki)
bezpłatny fragment:
