Inwestycje publiczne wymagają tworzenia szczególnych rozwiązań prawnych, wybiegających poza spektrum dotychczasowych rodzajów kontraktów. Daje się i w tym miejscu zaznaczyć wpływ prawa unijnego czy międzynarodowego.
Dlatego także w celu przekazywania lub wspólnej realizacji zadań publicznych związanych z przebudową infrastruktury, jak również świadczenia usług powszechnie dostępnych, pojawiła się potrzeba stworzenia odrębnej instytucji, w ramach której podmioty publiczne i inwestorzy staliby się partnerami w imię realizacji równocześnie własnych interesów, jak i dobra ogółu.
Tą szczególną instytucją jest partnerstwo publiczno-prywatne wprowadzone w Polsce w 2005 r., z sukcesem realizowane poprzez inne kraje europejskie od wielu lat. Z uwagi na fakt, że partnerstwo publiczno-prywatne, jako instytucja stosunkowo młoda, było w literaturze analizowane w pokaźnej mierze jedynie z gospodarczego punktu widzenia, należałoby przyjrzeć się mu również od strony teoretycznoprawnej i samego prawa administracyjnego, z którym będzie ono aczkolwiek pośrednio związane.
Toteż celem niniejszej pracy jest analiza regulacji umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym, stanowiącej serce całej instytucji, po pierwsze w kontekście ogólnych form działania administracji, a po drugie cech szczególnego rodzaju umowy, jakim jest kontrakt administracyjny.
