Autor na podstawie prezentacji Rad Ekonomicznych przy Prezesie Rady Ministrów, dzięki wyśmienicie dopasowanym wypowiedziom zarówno członków tych Rad, jak i obserwatorów zewnętrznych, stworzył kronikarski rys ówczesnego środowiska polskich ekonomistów.
Podstawowym źródłem licznych cytatów są artykuły i wywiady z czasopism i prasy społeczno-politycznej. Książka o roli ekonomicznego doradztwa instytucjonalnego. Pokazuje dorobek i ocenę pracy czterech ciał doradczych powoływanych poprzez Prezesa Rady Ministrów: - Rady Ekonomicznej przy Prezesie Rady Ministrów powołanej na początku 1957 r.
- Konsultacyjnej Rady Gospodarczej powołanej 1 kwietnia 1982 r. - Rady Ekonomicznej przy Radzie Ministrów powołanej w grudniu 1989 r. - Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej powołanej 28 czerwca 1994 r.
Rady te prowadziły działalność doradczą, w ramach której formułowano propozycje dotyczące kierunków polityki społeczno-gospodarczej i opiniowano projekty związane z realizacją tej polityki. Największą aktywność rządów w przekazywaniu wiedzy o sytuacji społeczno-gospodarczej zaobserwowano w tzw.
okresach bezprecedensowych, jak Październik 1956 roku, 13 grudnia 1981 roku, czy 4 czerwca 1989 roku. Następstwa tych wydarzeń historycznych to m.in. Powoływanie poprzez władze licznych organów opiniodawczych, których działalność wpisana była w procesy komunikacji rządzących z rządzonymi, oparte na zasadzie,,otwartej kurtyny".
Warto zaznaczyć, iż członkostwo w radach doradczych było przez niektórych ekonomistów - pozostających w opozycji do opcji politycznej sprawującej w danym czasie władzę - uważane za swoistą kolaborację, o czym świadczy stosunek niektórych działaczy opozycyjnych do Konsultacyjnej Rady Gospodarczej z lat 1982-1989.
Książka pod patronatem naukowym Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.
