Tematem monografii są zagadnienia związane z odpornością radiacyjną kompozytów cementowych dedykowanych do zastosowań w budownictwie, w szeroko pojętym przemyśle jądrowym, a wyjątkowo w energetyce jądrowej.
W celu poprawienia wybranych właściwości betonu, w tym także niepodatności radiacyjnej, dokonuje się modyfikacji matrycy cementowej. Należy jednak przy tym pamiętać, iż modyfikacja nastawiona jedynie na poprawienie atrybuty tłumienia promieniowania nie jest równoznaczna ze rozszerzeniem niepodatności zmienionego materiału na działanie promieniowania jonizującego.
Zatem niewłaściwa (nieuwzględniająca wszystkich widocznych aspektów) modyfikacja może w efekcie końcowym doprowadzić do pogorszenia innych ważnych parametrów fizykochemicznych i mechanicznych finalnego materiału.
W związku z tendencją do wydłużenia czasu eksploatacji elektrowni jądrowych (EJ) od maksymalnie 60 do 80 lat konieczne jest opracowanie nowych typów materiałów budowlanych, równocześnie o udoskonalonych właściwościach ochronnych, jak i o adekwatnych parametrach fizykochemicznych i mechanicznych.
W monografii przedstawiono wyniki badań ujmujących wspomniane wyżej zagadnienia w sposób kompleksowy na przykładzie kompozytów cementowych otrzymanych przez modyfikację matrycy cementowej proszkiem srebrnego renu.
Są to pierwsze tego typu badania w skali światowej. Wynikające z nich wnioski mają charakter uniwersalny i mogą być wykorzystane w pracach nad uzyskaniem nowych rozwiązań materiałowych z przeznaczeniem do zastosowań w energetyce jądrowej oraz w poszukiwaniach innych, tańszych od renu dodatków zapewniających podobny jakościowo efekt końcowy.
